Totalne dno

Sienkiewicz pisał ku pokrzepieniu serc, dlatego niektórym osobom trudno przejść patriotyczne ochy i achy, zwłaszcza w świetle obecnych wydarzeń, nie mniej jednak większość jego książek czyta się dobrze. Z lektur szkolnych, dla mnie nie do przejścia były "Cierpienia Młodego Wertera". Cierpiałem czytając to tak bardzo, że w końcu sięgnąłem po bryk-a. Za to "Lalka", "Syzyfowe Prace", "Przedwiośnie", czy też "Granica" czytałem z przyjemnością. Nie lubię też okresu międzywojnia w zachodniej literaturze, jednakze uważam że warto poznać wszystkie lektury, gdyż pokazują one świat jakiego nie znamy. Jasne, niektóre tak jak powieść Goethego są ciężkie, jednakże wystarczy poznanie kontekstu i od razu lepiej się czyta. Ja osobiście nie lubiłem romantyzmu, za nieciekawe podejście do autora, jako do kapłana i ogólne wywyższanie się pisarzy ponad naród, ale takie były czasy. Bohema mogła więcej i już.

Ja tam Cierpienia lubię. Głownie ze względu na moją silną identyfikację z Werterem.

"Ja" Yann Martel na pierwszym miejscu zdecydowanie!!!! Dlaczego? Bo dawno nie czytałam tak obrzydliwej książki. Po sukcesie autora z "życiem Pi" byłam nastawiona na coś lepszego... a tu takie "coś".
A na drugim "Diabeł ubiera się u Prady". Dobrnęłam do 50 str i doszłam do wniosku, że jest tyle ciekawych książek, a ja męczę się nad takim gniotem!

Ja nie czytam tego, czego po prostu nie idzie czytać. Zmierzchu nie doczytałam, bo wilkołaki, wampiry - to kompletnie mnie nie rusza. Zapałkę doczytałam ale z trudem i jej nie polecam. ''Pozłacana rybka'' też mi do gustu nie przypadła... Złoty kompas, to już wgl. total. dno. Narnia - też mi się nie spodobała, ale totalne dno to nie jest. Umarli czasu nie liczą - bardzo słaba, tak samo jak Gildia Magów.

Straciłam czas dzięki" Siedmiu promieniom". Bieda z nędzą.

Może ja teraz popełnię ogromne faux pas, ale nie mogę ścierpieć "Pana Tadeusza". Dla mnie to istne cierpienie, czytanie takiej lektury.

Ach.. Przypomniało mi się.. "Pan X" Petera Strauba to totalna pomyłka (nie da się tego czytać, po paru stronach wymiękłam). Ponadto "Tunele" (autora nie pamiętam) - trochę za dużo wszystkiego tam. Naciągane.

"Umarli czasu nie liczą - bardzo słaba, tak samo jak Gildia Magów."

Ach tak. "Gildia ..." jest kiepska, ale ma ten fenomen, że w miarę dobrze wchodzi mimo rozciągnięcia akcji do granic możliwości. Canavan ma lekkie pióro, ale brakuje jej pomysłów.

"Części intymne" - Izabela Sowa
Książka przyjemna, aczkolwiek okropnie nudna. Miałam wrażenie, że książka została napisana bez celu. Zero akcji, ani finałowego zakończenia. Nie polecam!

"Zmierzch", cała seria "Dom nocy", "Krzyżacy", "Potop", "Intruz" - z wszystkich wymienionych dotrwałam jedynie do końca "Zmierzchu", za to przy "Domie nocy" wymiękłam po trzech częściach. Tragedia.

"Porta Coeli: Brama Światów". Jestem uparta, to przeczytałam. Ale tak dalej i dalej, a ja nadal nie wiem czy fabuła miała jakiś sens...

A ja właśnie wypożyczyłam Porta Coeli i zastanawiam się, jak to z nią będzie...
Ale do swojej listy mogę z góry dodać "Dzieci Graala", "Dżuma", "Magia kąsa", "Randki z piekła" i "Wilkołak" Jonathana Maberry

O właśnie i jeszcze "Bale maturalne z piekła" o,o porażka nie przebrnęłam do końca

Teraz powiedziałabym, że Zmierzch, ale w sumie kiedy go czytałam i był wielki szał na Edwarda, to mimo że nie uwielbiałam tej sagi, coś tam zawsze mi się podobało. Jednak patrząc z perspektywy czasu, był on zmarnowany, ale skoro wtedy mi się podobało... To samo mogę powiedzieć o kilku młodzieżowych książkach. Jednak jestem osobą, która z natury mało rzeczy żałuje, a czytanie przynajmniej czegoś tam mnie zawsze nauczyło, jeśli nie książka to chociaż sama czynność...

Od siebie mogę dodać "Wróżby z koronek" Brunonii Barry, gdyż umęczyłam się przy jej czytaniu nieziemsko oraz "Rok interny" Robina Cooka. Tylko upór zmusił mnie do przeczytania obydwu książek.

To w takim razie i ja dodam coś od siebie. Katusze przechodziłam z "Bez dogmatu" Sienkiewicza i "Ziemia i popioły" A. Rahimia.

Natomiast największym rozczarowaniem literackim był „Dziennik pisany później” Andrzeja Stasiuka.

Przewspaniała trójka zacnych pisarzy : Sienkiewicz, Orzeszkowa i Żeromski, zabijcie mnie, ale i tak nie jestem w stanie "strawić" ich twórczości.
Po jednej stronie "Latarnika" po prostu usnęłam, a gdzie tam mowa o dłuższych dziełach Sienkiewicza. To samo tyczy się Żeromskiego i Orzeszkowej. Ogólnie do ich powieści i nowelek robiłam kilkanaście podejść i za każdym razem bez skutku - chyba, że mowa o skutkach ubocznych. A w ostatnim czasie męczę się z "Jądrem Ciemności" - Joshepa Conrada

Ja Sienkiewicza w ostateczności zniosę, gorzej ze Słowackim i Mickiewiczem.

Moja najbardziej strato-czasna książka to "Zmrok" - parodia Zmierzchu. Po trzech czwartych książki nie miałem siły przewracać dalej stron tak mnie znudziła :<

Ja Sienkiewicza nawet lubię :) A z Mickiewiczem i Słowackim tak samo jak u Interplaygirl. Romantyzm to nie moja epoka :(

Sienkiewicz zawsze spoko;)

Dla mnie, choć wiem, że większośc się zapewne nie zgodzi -- "Mały książe"

Pewnie większość się nie zgodzi, ale ja się zgadzam :-) Takie Coelho dla dzieci.
Z klasyków to nie cierpię Sienkiewicza. Latarnik to był koszmar.
A wybierając z nowszych to seria Pań Cast - Naznaczona. Po przeczytaniu pierwszej części, bałam się czy nie pozostawiła trwałych ubytków w mojej psychice.

Dla mnie najgorszym gniotem jest seria "Scarlett" twórczości Barbary Baraldi. Nie polecam to jedna z najgorszych książek jakie miałam "przyjemność" przeczytać. :)

Ja nie tracę czasu na złe książki... no dobra, Zmierzch poszedł cały, ale nie był to zmarnowany czas, przynajmniej mam pretekst do jazdy po nim, przeczytałem wszystko (!)... mogłem sobie go oszczędzić... no cóż, ciekawość pierwszym krokiem do Zmierzchu
Pomijając to, to ''Lalka'' Prusa, której przemęczyłem połowę I tomu, ''Akademia wampirów'', która była napisana w sposób piętnastoletniej fanki Zmierzchu oraz ''Miasto kości'', które były koszmarem 3 rozdziałów, tylko tyle wytrzymałem.

"Mały książe" też nie znalazłby się u mnie w zestawieniu top książek. Gdzieś tam po półce się pląta, ale nie dam sobie głowy uciąć że kiedykolwiek jeszcze do niego zajrzę. Trochę tanie granie emocjami. Właśnie jak u Coelho.

"Małego księcia" czytam obecnie w dwóch wersjach polskiej i niemieckiej i muszę powiedzieć, że z perspektywy czasu gusta się jednak zmieniają. Nie powiem, że jest to jakieś dno, ale o wiele bardziej książka podobała mi się w gimnazjum niż teraz.
Totalnym dnem był dla mnie "Ostatni czytelnik" Davida Toscany (recenzja książki na portalu i moim blogu), "Jak zrazić do siebie ludzi i stracić wszystkich przyjaciół" to może i dobrze wypada, ale dla kogoś kto lubi amerykański humor show biznesu - dla mnie porażka.

Co do mojej wcześniejszej wypowiedzi to muszę przyznać, że do Żeromskiego się troszkę przekonałam czytając "Wierną rzekę", chcę przeczytać jeszcze "dzieje grzechu" i kiedyś "Popioły" (do których de facto zabierałam się już 3 razy) i wtedy ocenić ponowienie. Czy jego twórczość jest dla mnie dnem, czy ma jednak coś w sobie.

Ja mam dwie książki na liście "must-burn": strasznie wspominane z okresu liceum "Cierpienia młodego Wertera". Druga to "Pustynia" C. Franz. dla mnie tragedia.

Przeczytałam "Zmierzch" i nie uważam, że straciłam czas. W tamtym okresie dał mi dużo dobrego. Było to takie odstresowanie się, przypomniały mi się też dawne czasy, te pierwsze westchnienia, zauroczenia itd... Sądzę, że właśnie dlatego ta książka (czy też cały cykl, mi podobała się tylko pierwsza część) jest tak popularna wśród kobiet w moim wieku i starszych.
Co do lektur szkolnych też nie mogę napisać, że przez którąś straciłam czas, bo jeśli jakaś mi nie przypadła do gustu to po kilku kartkach dawałam sobie spokój i czytałam streszczenie. :-)
"Małego księcia" czytałam ostatnio w podstawówce (szłam jeszcze starym trybem, nie chodziłam do gimnazjum), wtedy mi się podobał. Teraz nawet dodałam go sobie do listy planowanych, bo ciekawa jestem, jak bardzo moje obecne wrażenia będą się różnić od tych sprzed lat.

Przejrzałam wątek od początku. Jakby zrobić zestawienie to na jednym z czołowych miejsc będzie "Zmierzch". Może i kiedyś bym się z tym nawet zgodziła dopóki nie przeczytałam jego "parodii". Po lekturze "Zmroku" pierwowzór wydawał mi się arcydziełem literatury...