Rymowanka

Gdy na dworze zimno, biało.
Mi nalewki się zachciało
Staropolskiej.
Co by ciało się rozgrzało.
I by lepiej się myślało.
Wnet w karafce ubywało
I humoru przybywało...

Niech się resztki nie marnują
Niech ptaszęta nie głodują.
Potem będą Ci ćwierkały,
Za jedzonko dziękowały.
Lepszy jeden ptaszek syty,
Niż poeta nieodkryty.

Ja tam nie chcę być poetą,
Wolę zostać wierszokletą.
Gdyż jest milej zabalować,
Niż w kanonie figurować.

Ach jest Polska ci wspaniała.
Ilu Wieszczów wychowała!

Na dworze szaro-buro
I deszczyk lekko mży.
Nie lubię, gdy jest ponuro,
Wciąż mi się marzą słoneczne dni.

Gdy ponuro i gdy mży,
książka słońce niesie Ci. :)

Gdy słońce w książce dostrzegę,
Wnet będę
jak w siódmym niebie.

Na kanapie siedzi Ela.
Ela znowu się rozkleja.
Co na obiad dzisiaj zrobię?
Wciąż pierogów jeść nie mogę!
A może by tak do Jadzi
Wpaść na niewielki obiadzik.
Jadzia zawsze poratuje,
Humorek podreperuje.

Na kanapie siedział mól,
dokuczał mu głowy ból.
To przez książki ten ból głowy,
bowiem był to mól książkowy.

Ach, od książek głowa boli?
Czy mu książką ktoś przysolił?

Inny powód jest cierpienia:
książki trudne do... zgryzienia.

A więc trzeba zewrzeć siły,
tak książki przeżuć,
by strawne były. :)

Źle zrozumiał biedny mól
co mu książka oferuje:
"wiele przeżyć" miało być,
a on teraz papier żuje...

I jak wybrnąć z tej sytuacji,
gdy książka na kolację
zamiast po kolacji?

Może
sytuacja się naprawi,
kiedy
mól lekturę przetrawi.

Gdy lekturę już przetrawił,
Znów bólu głowy się nabawił.
Chyba by pigułka mała
Mu z apteki się przydała.

Ja nie mogę, toż to kpina
Mól mi moje książki wcina.
Jedna rada to śniadanie z
Książek Bondy dziś dostanie,
Jak przeżyje to pomyślimy...
Może po prostu go zaMrozimy!

Książki Bondy - tak ciężkostrawne!
To wcale nie jest takie zabawne.
Gdy molik tą 'cegłę' przeżyje,
Ucieknie na łeb, na szyję!

Och od razu Ci ucieknie.
On po prostu, gdzieś wybędzie.
Będzie szukał swojej molki
By przetrawić książki Bondy.

Po tej ciężkiej lekturze,
Mol zanurzy się w naturze.
Po cichutku, bez hałasu,
Mol wybierze się do lasu.
By z kumplami kornikami,
Raczyć się drzew pędami.

A gdy werwę znów poczuje,
Każdą księgę rozpracuje!