1. Scenariusz 2. SCENARIUSZ!!! Musi być dobry scenariusz. Nie naciągane zwroty akcji typu deus ex machina, tylko naprawdę dobre intryganckie zawiłości, tajemnice i "dziejące się" historie. Nie mówię o kryminałach czy sensacjach, obyczajówki też nie mogę być nudne. Do tego
3. Dobre aktorstwo, ale nie mylić z gwiazdorzeniem, mało znani aktorzy też mogą zagrać magicznie. Jak jest dobry scenariusz i dobre aktorstwo to już dla mnie jest podskakiwanie w kinie na siodełku :)
4. Last but not least, ZDJĘCIA! To jak film zostanie nakręcony jest dla mnie ekstremalnie ważne. Przy dobrym scenariuszu, dobrym aktorstwie, z dołożonym uzdolnionym operatorem kamery (vide Helikopter w ogniu) to już jest sukces i grube jaranko filmem! :)
5. Mówią też, że istotna jest muzyka, ścieżka dźwiękowa, ale nie tyle repertuar radia zet podczas oglądania szybkich i wściekłych, a muzyka specjalnie komponowana jak np Hans Zimmer czy Howard Shore. Wiadomo, że są też filmy muzycznie nieme, które nie mają ani jednej nutki dźwięku, a mają powyższe 4 elementy i jest super.
Tak. Hans Zimmer w Interstellarze. Połowa sukcesu to muzyka. To jest ta magia. Dźwięki. W rzeczywistości żadna orkiestra nie wyskakuje zza bloku gdy idziesz w nocy po chipsy, a za żywopłotem coś się podejrzanie rusza. Czasami nachodzą mnie takie myśli jakby to było obejrzeć jakiś taki znany film bez muzyki. Np. Ojca chrzestnego albo Psy.
W rzeczywistości żadna orkiestra nie wyskakuje zza bloku gdy idziesz w nocy po chipsy
Ja sobie taką rzeczywistość tworzę. Słuchawki i Spotify. :)
Czasami nachodzą mnie takie myśli jakby to było obejrzeć jakiś taki znany film bez muzyki. Np. Ojca chrzestnego albo Psy.
A po co? Przecież to z muzyką są dzieła kompletne! Bez tej muzyki nastrój jest inny, dzieło jest inne. Jakbyś oderwała coś nieodrywalnego z jakiegoś obrazu czy rzeźby. Poszukaj filmów bez muzyki. Są z jakiegoś powodu tak zrobione.
Dzięki za wyczerpującą odpowiedź. A jaki jest Twój ulubiony film, Johnsonie? Muzyka i kadry to znaczące kryteria dobrego filmu. Prawdę mówiąc, to nie oglądam całego dziesięciolecia polskich filmów z lat 80-tych dlatego, że są mdłe, że mają buczącą muzykę i niedobranych aktorów. A pamiętacie muzykę w westernach na tle odchodzącego Johna Wayna?
Nie jestem wielką miłośniczką filmów, tym samym nie jestem ich znawczynią (jak np. mój mąż). Film ma mnie przede wszystkim odstresować, sprawić, że się rozerwę i poprawi mi się humor. W związku z tym mam tylko takie wymagania, żeby grał mój ulubiony aktor, żeby akcja była nieskomplikowana i najlepiej, żeby się porządnie lali po gębach albo zarzynali. No tak mam, sorry. :)
To tak jak mój mąż. I tak właśnie mówił, że to dobry film, bo przede wszystkim ciekawy. Ja z kolei uczę się tego, bo sama to wybieram filmy takie, że przed pół filmu nic się nie dzieje i sama przy nich zasypiam. Ale znawcy mówią, że 'wybitny', to siedzę i 3 razy podchodzę do niego. Natomiast jak mój mąż wybrał na przykład film 'Piąty element' to nie zasnęłam.
Lubi horrory, filmy s-f, klasyki różnych gatunków, filmy japońskie, koreańskie, tajlandzkie, z elementami absurdu. Czasem ogląda jakiś film i uważa go ogólnie za kiepski, ale np. wypatrzy tam jakiegoś mało znanego, ale świetnie grającego aktora i ogląda dla niego - lub dla jakiejś konkretnej sceny. Ma też swoich aktorów - mistrzów, np. Clinta Eastwooda. Bardzo lubi też filmy Smarzowskiego. Czasem razem ze mną ogląda coś dla odmóżdżenia - to wtedy taki film, jak napisałam wyżej. :)
Według mnie tak. Kiedyś zabierałem się za Północ, Północy zachód Hitchcocka i był dla mnie absolutnie nieoglądalny, to co w latach 60' mogło wywołać efekt 'wow' dziś co najwyżej śmieszy, ale jest w zestawieniu BBC: "100 filmów, które musisz obejrzeć", coraz częściej zastanawiam się jakie kompetencje mają ludzie do tego, aby mówić, że "musisz". A co do artyzmu, to nienawidzę "sztuki dla sztuki" i przerostu formy nad treścią, jak np w większości filmów Wesa Andersona, ale to już śliski grunt i wchodzenie w kwestię gustu.
No właśnie Maćkowy. Artyzm i filmy 'które musisz obejrzeć' to ciekawy temat do dyskusji. Czy są filmy, które łączą przystępność i artyzm? Czy faceci oglądają filmy psychologiczne?Na przykład kino irańskie. Przez pół filmu facet jedzie przez górki i dolinki. Oglądałbyś? A film, psychologiczno-romantyczny, który wczoraj na przykład oglądałam pt. 'Maudie"? Czy 'Szklana pułapka'? A co z filmami z nurtu kina europejskiego o ważnych problemach społecznych? Oglądacie?
Spróbowałbym obejrzeć, co prawda kojarzy mi się z filmem o facecie w łódce i nie wierzę, że wniósłby on coś do mojego życia, ale a nóż bym się mylił. Bardzo lubię "Autora widmo" Polańskiego, chociaż tam pozornie się mało dzieje, albo "Wenus w futrze" - gadają sobie w teatrze. w ogóle Romek świetnie łączy artyzm z przystępnością.
Oj tak, nuuuuuuuuuuuudny. Zdzierżyłam ów film irański jak to facet jechał przez cały film, ale 15 minut 'Śmierci w Wenecji' nie dałam rady. JAk ten bohater siedział w tym salonie i myślał to już miałam dość.
A propos filmów społecznych, to jest taki duński film "Polowanie", który mi się podobał. Z kolei w Szwecji zrobili takie coś jak "The Square", które rozbraja świat sztuki nowoczesnej. Też interesujące.
Ja muszę mieć ciekawego bohatera, do którego został idealnie dobrany aktor. I tak np. uwielbiam "Na linii ognia", gdzie jest charyzmatyczny agent secret service, w którego wcielił się Clint Eastwood - nie można było lepiej. Idąc tym tropem mamy "Autostopowicza", gdzie tajemniczego psychola zagrał Rutger Hauer. To samo dotyczy kobiet jak np. w "Faworycie", gdzie zderzają się Emma Stone i Rachel Weisz plus Olivia Colman jako nieszczęśliwa królowa w tle - intrygująca mieszanka.
No i fajnie ;P to teraz obejrzyj sobie z nim Królową sceny. Świetny film. Albo U progu sławy. Albo Przed metą. Albo Więzienny eksperyment. Naprawdę warto. Specjalnie podaję tytuły mniej znanych filmów z jego udziałem. Wspaniale wciela się w bohaterow ktorych gra, niesamowity jest jako Philip Zimbardo.
Dla mnie dobry film to taki, który potrafi tak wciągnąć jakbyś był jego bohaterem. Gdy porusza emocjonalnie (nieważne - dramat czy komedia). Dobry film to taki, który zmusza do myślenia, poprawia nastrój, zaciekawia, relaksuje. Co kto potrzebuje. Aktorzy, sceneria, klimat muszą być przekonujący. Jakby to była moja rzeczywistość, nawet jeśli fantastyczna. Ja bardzo lubię psychiczne filmy ;)
Najbardziej lubię właśnie takie, w których nic się nie dzieje. Na takie chodzę do kina. Np. Niemiłość, Dusza i ciało, Dzikie róże, Wieża. Jasny dzień. Photon. Maudie, Kształt wody. Kobieta, która pragnęła mężczyzny. Mój Nikifor. Lubię, gdy film nie jest oczywisty i gdy dotyka problemów, o których ludzie boją się głośno mówić. Szepty piasku. Bardzo dawno temu. Niestety przez ostanie dwa lata zaniedbałam moją filmową duszę na rzecz książek. Najbardziej lubię mroczne psychologiczne, thrillery (Mechanik, Pachnidło. Historia mordercy, Czerwony smok i wszystkie o Lecterze) ale obyczajowe, dramaty mają u mnie wysoką pozycję. Kolor purpury, Czas zabijania, Zielona mila, Zapach kobiety, Sala samobójców. Sensacyjnych nie oglądam od dawna. Najmniej przykuwają moją uwagę :) Nie lubię też historycznych. Chyba, że są z gatunku historii alternatywnej, jak Agora. Agora jest przepiękna.
Dobry film to uniwersalizm przesłania, nieskrępowana bylejakością zabawa i estetyczne doznanie.
Wszystko to wymaga 'użycia' technicznych elementów wynikających z fachowości twórców, którzy muszą mieć sensowny cel do interakcji z odbiorcą przez przemyślany scenariusz, dopracowaną grę aktorską, zdjęcia i muzykę.
Film ma wzruszać, jak w scenie płaczu brzdąca (Jackie Coogan) zabranego trampowi (Charlie Chaplin). Film ma zaskakiwać sposobem prowadzenia kamery, jak w scenie Jill McBain (Claudia Cardinale) z Frankiem (Henry Fonda), gdy ich zbliżenie 'wertykalne' okazuje się 'horyzontalnym'. Film musi emocjonalnie przyszpilić widza do ekranu, jak w scenie podczas wzrastającego napięcia u T.E. Lawrence'a (Peter O'Tool) oczekującego na wynurzający się z pustynnej fatamorgany kształt Ali Ibn Kharisha (Omar Sharif) z muzyką Maurice Jarra w tle. Film ma rozbroić odbiorcę z pozorów codzienności, by dotrzeć do jego pełnego sprzeczności wnętrza, jak to zrobiła piękna Marianne Borg (Ingrid Thulin) podczas rozmowy z teściem profesorem Borgiem (Victor Sjöström). Czasem powinien nas wręcz wykończyć psychicznie naturalizmem, jak w wielu scenach starć teściowej z synową pokazało małżeństwa Krauze czy Mike Leigh w swoim rodzinnym dramacie. Dobry film nie może być wtórny i banalny, jak ponowna realizacja świetnego tekstu Jana Drdy. Pierwsza, 40 lat starsza, w brawurowej obsadzie było feerią zabawy formą, a drugia zupełnym nieporozumieniem i nieśmieszoną karykaturą z serialową obsadą.
Jakie mają być przykładowo pozytywne emocje? Dobry film ma z człowiekiem zrobić to, co stało się na chwilę z Baldinim (Dustin Hoffman) wąchającym pierwsze perfumy Jan Baptysty Grenouillego (Ben Whishaw), albo z kosztującym proste danie srogim Antonem Egonem. Widz ma doznać endorfinowego doładowania, przywrócenia najpiękniejszych chwil z przeszłości - pola lawendy i ukochana czy obiad mamy są tu symbolami przywoływanego ludzkiego szczęścia.
=======
Tytuły użyte, w kolejności:
"Brzdąc" 1921
"Pewnego razu na Dzikim Zachodzie" 1968
"Lawrence z Arabii" 1962
"Tam gdzie rosną poziomki" 1957
"Plac Zbawiciela" 2006
"Sekrety i kłamstwa" 1996
"Igraszki z diabłem" 1979 (genialne) / 2020 (pomyłka)
Ostatnio rzadko spotykam film, który mnie zainteresuje. Te najwyżej przeze mnie ocenione na Filmwebie to: Kler, Boże ciało, Sala samobójców - hejter, czyli aktualne, dotyczące polskiej rzeczywistości. Film musi dotykać rzeczywistości i nie może być wobec niej obojętny. Może śmiać się, ale z wyczuciem: Wesele Smarzowskiego. Z tego wynika, że lubię filmy polskie. Zagraniczne od kilku lat to głównie komercja. Po Amelii i Jeszcze dalej niz północ nie przypominam sobie takiego, który by mi się podobał. No może jeszcze : Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie. Nienawidzę komedii rozporkowych, które robią nie tylko Amerykanie, ale i Francuzi ostatnio też. No i poskie komedie romantyczne...szkoda słów.
Jeszcze wrócę do tego, co napisałaś o komediach. Wła$nie, teraz robi się tysiąc filmów na identycznym schemacie, który się dibrze sprzedał. Myślisz, że "kiedyś kimedie były lepsze"?
Myślę, że tak. Przede wszyskim- kręcono ich mniej, więc były bardziej oryginalne. Oczywiście też były różne, ale jakiś poziom trzymały. Niektóre były propagandowe, bo takie były czasy. Teraz to maszynka oparta na tym samym schemacie. Nawet niektóre nie mają scenariusza, tylko zdjecia: pijące razem odstawione kobiety, ładne widoczki, najczęściej Warszawy, kilka przebojów w tle (nawet nie mają własnej ścieżki dźwiękowej), przystojny drewniany facet i jakoś leci.
Wracając do komedii, oczywiscie lubię Bareję, jak chyba wszyscy i stare komedie Juliusza Machulskiego. "Vabanki", "Seksmisję" (chociaż jest strasznie antyfeministyczna), "King sajz" i , jako ostatnia, "Vinci". Machulski przestał kręcić dobre filmy wraz ze śmiercią swojego ojca. Plotka głosi, że to Jan pisał scenariusze i reżyserował, żeby pomóc synowi. Coś w tym chyba musi być, bo gdy Go zabrakło, filmy Juliusza stały się coraz słabsze...
@Betsy, nie wierz w to. „Stary” Machulski nie pisał scenariuszy i nie reżyserował. „Młody” był wystarczająco zdolny. Tylko już mu się „nie chce chcieć”. Albo uwierzył w swoją wielkość. Normalka.
W Seksmisji ojciec nie zagrał, w Kilerze miał tylko epizod. To był świetny aktor, syn obsadzał go nie tylko po znajomości. Obaj na tym skorzystali, a najbardziej widzowie. Nie wierz w teorie spiskowe 😉
W mojej skromnej opinii zestaw Machulski-Machulski jest jednym z najlepszych duetów w polskim kinie. Czego dowiedli w Vincim, już na "koniec kariery" starszego pana Machulskiego - dla mnie to był majstersztyk.
Władca Pierścieni to jeden z tych filmów, które mogę oglądać w kółko pasjami. W swojej klasie to produkt ponadczasowo idealny. Nie jak niektóre filmy które stają się stare bo technika idzie do przodu. Tam zrobiono rzeczy idealnie. Ma swoje przypadłości, ale jest świetny. Przeminęło z wiatrem nie oglądałem, a Titanic cóż. Jak można nie umieć wyjść na tratwę? ;)
"Przeminęło z wiatrem"- lubię, to klasyka. "Władcę pierścieni" ogladałam jedną część, dawno temu z synami w kinie i była to dla mnie męka. Podobnie "Gwiezdne wojny.Titanica mój mąż katuje średnio raz w roku i mam go dosyć. Z dawnych filmów najbardziej lubię czarno- białe polskie filmy z lat 60-tych. Może dlatego, że przypominają mi dzieciństwo. "Niewinni czarodzieje", "Do widzenia do jutra", "Nóż w wodzie" Polańskiego. Lecz najbardziej lubię komedie kryminalne: "Lekarstwo na miłość" i "Gangsterzy i Filantropi"- ci aktorzy! No i "Zbrodniarz i panna" z Cybulskim i Krzyżewską. Mogę ogladać w kółko.
A ja mogę do znudzenia oglądać na ekranie Brada Pitta (nie podoba mi się chyba tylko "Ciekawy przypadek Benjamina Buttona"). Co zrobić, facet poprawia mi nastrój. Nie pytajcie mnie, o czym jest ten ostatni filmu Tarantino, za rolę w którym Oscary dostali właśnie Pitt i DiCaprio. Ale że Brad Pitt zdejmuje tam żółtą, wzorzystą koszulę, to zapamiętałam.
To jedna z najpiękniejszych kobiet świata. A w zestawie z Gregory'm Peckiem to już szał pałi uprzęży. Rzymskie wakacje to bodaj jeden z moich "najulubienszych" filmow. Taki zwyczajnie spokojny i po prostu łądny.
Facet... To ikona stylu. Nosiła piękne proste czarne sukienki. Każdy, kto się interesuje modą ją zna. A filmy z nią są czymś takim, jakbyś spotkał elfa.
Dla mnie dobry film oznacza tyle, że po latach pamiętam szczegóły i chetnie wracam. Są filmy świetne w swojej klasie (fantary? niektóre Bondy - dopracowane, z najnowszymi technikami i - to jasne- Bondem, prawie cały Indiana Jones itd), są filmy mające świetną tematykę lub muzykę lub aktorów. Ale takich żeby miały wszystko w jednym, jest jak na lekarstwo. Zaznaczam jednak, że ja mam skrzywiony gust i filmów psychologicznych z założenia nie oglądam. Omijam też Oskarowe, a film ma mnie odprężyć, mam nie myśleć "co autor chciał przekazać", a każdy element musi być spójny. Tak, żeby po filmie móc powiedzieć ŚWIETNY FILM, a nie DOBRA MUZYKA, albo wysmienita gra aktorska. Ma być SPOJNY.
Są filmy takie, które mnie rozłożyły na łopatki. I są to:
- Jak zostać królem? - Colin Firth i Geoffrey Rush - Piraci z Karaibów - cz. 1 - tu nie ma rzeczy zbędnych - Auta i Shrek - - ponadczasowe kreskówki i wspomniany wyzej VINCI Machulskiego
,,Amarcord'' od Federico Felliniego ,,Bunt'' od Kobayashi'ego czy ,,Rękopis znaleziony w Saragossie'' od Wojciecha Hasa. Na dokładkę ,, Komedianci'' z 1945. Przepiękny, trzygodzinny melodramat ;)
Jednoznaczne zdefiniowanie, co charakteryzuje „dobry film” to bardzo problematyczna kwestia. Istnieją jednak pewne wytyczne, którymi można się kierować przy ocenie filmu. Dość dobrze zostało to opisane w artykule „Co charakteryzuje dobry film”. Brakuje tam jednak ewidentnie wzmianki o tym, że czasami przeciętny film może zyskać bardzo dużo jeżeli będzie miał bardzo dobre i innowacyjne zakończenie, którym np.: zszokuje widza.
