“Lu­bi­ła uczyć, zwłasz­cza w szko­le pod­sta­wo­wej. Było dla niej coś ma­gicz­ne­go we wpro­wa­dza­niu dzie­ci w nie­zna­ną kra­inę od­kryć. Jej zda­niem, na tym po­le­ga­ła edu­ka­cja. Swoje obo­wiąz­ki trak­to­wa­ła bar­dzo po­waż­nie. Czuła się od­po­wie­dzial­na za swo­ich pod­opiecz­nych. Nie tra­fia­ła jej do prze­ko­na­nia teo­ria gło­szo­na przez cy­ni­ków, że ma­lu­chy i tak staną się wkrót­ce ko­lej­nym stra­co­nym po­ko­le­niem na­sto­lat­ków. Chu­li­ga­na­mi żło­pią­cy­mi piwo i de­mo­lu­ją­cy­mi przy­stan­ki au­to­bu­so­we, bar­dziej ze­psu­ty­mi od po­przed­niej ge­ne­ra­cji mło­dych ludzi. Kate nie wi­dzia­ła przed sobą ni­cze­go poza ma­ły­mi, nie­win­ny­mi twa­rzycz­ka­mi pra­gną­cy­mi zwró­cić na sie­bie jej uwagę.”