Wiktoria Bieżuńska

“Nie po­tra­fię jej objąć, bo to zna­czy móc w każ­dej chwi­li zro­snąć się z przy­tu­la­nym cia­łem, prze­jąć jego za­pach, we­trzeć w sie­bie jego wil­goć.”

“Bije mnie z czu­ło­ścią, de­li­kat­nie, w ostat­nim mo­men­cie spo­wal­nia­jąc roz­pę­dzo­ną w po­wie­trzu dłoń, którą mięk­ko opusz­cza, ledwo mu­ska­jąc moje po­ślad­ki.”

“Czuję, jak wlewa się we mnie jej bez­sil­ność i ból, jak­bym była na­czy­niem z dziu­ra­wym dnem, nigdy nie dość peł­nym.”