Ukończył filologię polską, socjologię i etnografię na Uniwersytecie Warszawskim i równocześnie inżynierię leśną w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie.
Harcerz, podczas wojny walczył w oddziałach Armii Krajowej. Po wojnie aresztowany przez NKWD spędził rok w sowieckim łagrze w Gorcach. Był redaktorem naczelnym oddziału „Słowa Powszechnego” we Wrocławiu. Wiele publikował w różnych periodykach, m.in. w „Dookoła Świata”, „Poznaj Swój Kraj”, „Wiadomości Wędkarskie”, „Łowiec Polski”. Opublikował 15 tytułów. Sporo podróżował po świecie. Mieszkał w różnych częściach Polski: m.in. we Wrocławiu, Jeleniej Górze, Karpaczu, Białymstoku, od 1976 r. osiadł w Gawrych Rudzie pow. Suwałki opodal jeziora Wigry. Od 1964 roku przez kilka lat wraz z żoną oraz dziećmi Kingą i Rafałem zamieszkiwał w Chocianowie.
Zadebiutował opowiadaniami o tematyce łowieckiej w 1932 r. Większość jego książek to opowieści o zwierzętach, opowiadające o np. o dzikach (Szlakiem czarnego zwierza), o jeleniu (Tytan, byk nad byki), o głuszcu (Pieśń wileńskich lasów), o rysiach (Władca Doliny Morskiego Oka), a także innych zwierzętach (Bałabuszka – Złoty Lis, Żelazny wilk czy Saga o niedźwiedziu). W fabule tych powieści ludzie odgrywają jedynie poboczne role.
Pierwsze powieści pisarza opowiadają o Wileńszczyźnie (debiutancka W zielonych lasach młodości nie była publikowana przez pisarza przez kilkadziesiąt lat, wydano ją dopiero w 1997 r.). Niektóre (np. Lato po indiańsku) silnie uwydatniają kontakt człowieka z przyrodą.
Po wojnie zmuszony do opuszczenia rodzinnych stron, Karpowicz umieszczał akcję swoich dzieł w innych regionach Polski (np. w Karkonoszach), zawsze jednak w miejscowych lasach i puszczach.