Była córką Leona Stysiaka, urzędnika pocztowego, i Wandy z Drachowskich. Uczęszczała do Państwowego Gimnazjum im. Dąbrówki w Poznaniu; w 1929 zdała maturę.
Następnie studiowała polonistykę na Uniwersytecie Poznańskim; w 1934 uzyskała magisterium. W tymże roku wyszła za mąż za Stanisława Sieciechowicza, ekonomistę. W następnych latach pracowała jako nauczycielka w prywatnym Wielkopolskim Gimnazjum i Liceum dra Brunona Czajkowskiego w Poznaniu.
W 1936-37 była redaktorką dwutygodnika „Kobieta Polska”, wydawanego w Poznaniu. W czasie okupacji niemieckiej przebywała początkowo w Kraśniku Lubelskim i Nałęczowie, a następnie w 1943 wyjechała do Brwinowa pod Warszawą.
W grudniu 1944 przeniosła się na stałe do Zakopanego.
Debiutowała w 1946 nowelą pt. Za zakrętem, opublikowaną na łamach tygodnika „Chłopi” (nr 30). W tym okresie współpracowała z Instytutem Sztuki Ludowej w Zakopanem. Od 1948 kontynuowała pracę nauczycielską najpierw w szkole podstawowej, a następnie w Liceum Handlowym i Technikum Handlowo-Gastronomicznym. Jednocześnie artykuły, recenzje i opowiadania drukowała na łamach „Głosu Nauczycielskiego” (1950-55) i „Rzemieślnika” (1950-55).
Od 1951 kierowała zespołem przedmiotowym nauczycieli języka polskiego szkół zawodowych w Zakopanem.
W 1955 przerwała pracę z powodów zdrowotnych i zajęła się wyłącznie pracą literacką jako autorka powieści historycznych i słuchowisk dla młodzieży. W 1958 została członkiem Związku Literatów Polskich. Wyróżniona m.in. odznaką Zasłużony Działacz Kultury (1975).
W swoich książkach pisarka przywiązywała wagę przede wszystkim do walorów poznawczych swych powieści, a w mniejszym stopniu troszczyła się o ich atrakcyjność fabularną – stąd, przeładowane erudycją, były trudne w lekturze.