Katarzyna Żechowicz-Wygryz

“– A ja wi­dzę, że tylko uda­jesz ze­złosz­czoną. Tak na­praw­dę w środ­ku cała się śmie­jesz.”

“– Lu­bisz to? – Lu­bię. Na­praw­dę. Ob­ser­wo­wać, jak z moim udzia­łem lu­dzie ro­bią coś, co wy­wo­łuje w nich ra­dość, mnie też spra­wia ra­dość. Wy­bacz, że to mó­wię, ale ja bym się za­nu­dziła na śmierć, gdy­bym miała ska­kać w wo­dzie ze sta­rymi ba­bami. – Ej, sześć­dzie­siąt­ka to te­raz nowa dwu­dziest­ka, nie wie­dzia­łaś? – za­śmiał się. – A ty? Masz coś ta­kiego, co szcze­gól­nie cię cie­szy? Ale nie mó­wię tu o im­pre­zo­wa­niu czy cho­dze­niu po knaj­pach. Coś, co daje ci we­wnętrz­ną dumę i sa­tys­fak­cję.”

“Ocza­mi wy­ob­raź­ni zo­ba­czy­łam sie­bie z me­ta­lo­wym łań­cu­chem i kulą u nogi. Tak wła­śnie się czu­łam na myśl o pracy biu­ro­wej. Za­sta­na­wia­łam się, jak ja wy­trzy­my­wa­łam do tej pory te wszyst­kie dni mo­no­ton­nej ro­boty.”