Choć Jaspers od młodych lat interesował się filozofią, jednak ukończył medycynę i zajął się psychiatrią. Nie podobało mu się ówczesne podejście do chorób psychicznych, ani kryteria diagnostyczne, ani metody stosowane w psychiatrii klinicznej. Publikował przełomowe prace z dziedziny psychiatrii, których ukoronowaniem była „Psychopatologia ogólna”, stała się ona klasyką literatury psychiatrycznej. I wiele współczesnych metod diagnostycznych opiera się na tej publikacji. Badał filozoficzne podstawy psychiatrii, jako pierwszy wprowadził fenomenologię do psychologii. Zainteresowania Jaspersa przeniosły się po latach na filozofię. Rozpoczął działalność dydaktyczną i badania w dziedzinie filozofii. Powodem przejścia do filozofii było zainteresowanie całością egzystencji ludzkiej, gdyż przedmiotem jego zainteresowań pozostał człowiek. Swoją filozofię wywodził z myśli Nietzschego i Kierkegaarda, a także z pojęcia wolności jednostki. Obok takich myślicieli jak: Heidegger, Sartre, Gabriel Marcel, Albert Camus stał się jednym z największych przedstawicieli filozofii egzystencjalnej. Egzystencję określał, jako niedefiniowalne doświadczenie wolności i możliwości, doświadczenie stanowiące autentyczny byt jednostki, która jest świadoma cierpienia, konfliktów, przypadkowości i śmierci. Jasność co do własnej egzystencji możemy osiągnąć dzięki egzystencji drugiego, dlatego droga do poznania wiedzie poprzez komunikację. Zrozumienie kruchości naszego bytu odnosi nas do transcendencji. Poświęcał też dużo miejsca zagrożeniom ludzkiej wolności przez nowoczesną naukę, ekonomię, i instytucje polityczne. Po przeżyciach II wojny światowej (jego żona była Żydówką) obarczył państwo niemieckie odpowiedzialnością za wszystkie zbrodnie i demaskował mechanizm prowadzące do degradacji człowieka. Rozczarowany postawą rządu wyemigrował do Szwajcarii. Stopniowo odchodził od filozofii egzystencjalnej do filozofii świata, odwołując się i rozwijając myśl I. Kanta.