/e83131d8c778989a1b9c7c6160919718/n/janusz-reykowski)
psycholog, prof. zw. nauk humanistycznych.
W l. 1951-1980 pracownik naukowy Wydziału Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego. W l. 1980-2002 dyrektor utworzonego przez siebie Instytutu Psychologii PAN.
W l. 80. zaangażowany w badania z zakresu psychologii politycznej. Przyczynił się do powstania tej dyscypliny w naszym kraju. Współprzewodniczący "stolika politycznego" w obradach Okrągłego Stołu ze strony rządowej (1989). Rola ta wywołała wyraźne zainteresowanie w USA, co w konsekwencji przyniosło Januszowi Reykowskiemu uzyskanie (jako drugiemu w historii Europejczykowi) bardzo prestiżowej nagrody Nevitt Stanford Award for International Society of Political Psychology (2000) oraz wybranie go prezydentem ISPP (2003). Współzałożyciel powstałej w roku 1996 Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie. Twórca szkoły psychologii osobowości, z której wyszli liczni psychologowie społeczni i kliniczni. Członek korespondent PAN, prezydent elekt Międzynarodowego Towarzystwa Psychologii Politycznej (International Society of Political Psychology), honorowy członek Polskiego Towarzystwa Psychologicznego, członek Academii Europea, Center for Advance Studies in Behavioral Sciences, Stanford, California, konsultant Altruistic Personality and Prosocial Behavior Institute – Humboldt State University. Zainteresowania badawcze: psychologia polityczna, konflikty i ich rozwiązywanie, orientacje ideologiczne, psychologiczne uwarunkowania zachowań politycznych i ekonomicznych.
Autor m.in.: "Funkcjonowanie osobowości w warunkach stresu psychologicznego" (1966); "Eksperymentalna psychologia emocji" (1968 i nast.); "Z zagadnień psychologii motywacji" (1970); "Studia z psychologii emocji, motywacji i osobowości" (współredakcja: 1977); "Motywacja, postawy prospołeczne a osobowość" (1979); "Logika walki: szkice z psychologii konfliktu społecznego w Polsce" (1984); "Orientacje społeczne jako element mentalności" (współredakcja: 1990); "Indywidualne i społeczne wyznaczniki wartościowania" (współredakcja: 1990); "Konflikt i porozumienie : psychologiczne podstawy demokracji deliberatywnej" (redakcja: 2007).
W l. 1951-1980 pracownik naukowy Wydziału Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego. W l. 1980-2002 dyrektor utworzonego przez siebie Instytutu Psychologii PAN.
W l. 80. zaangażowany w badania z zakresu psychologii politycznej. Przyczynił się do powstania tej dyscypliny w naszym kraju. Współprzewodniczący "stolika politycznego" w obradach Okrągłego Stołu ze strony rządowej (1989). Rola ta wywołała wyraźne zainteresowanie w USA, co w konsekwencji przyniosło Januszowi Reykowskiemu uzyskanie (jako drugiemu w historii Europejczykowi) bardzo prestiżowej nagrody Nevitt Stanford Award for International Society of Political Psychology (2000) oraz wybranie go prezydentem ISPP (2003). Współzałożyciel powstałej w roku 1996 Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie. Twórca szkoły psychologii osobowości, z której wyszli liczni psychologowie społeczni i kliniczni. Członek korespondent PAN, prezydent elekt Międzynarodowego Towarzystwa Psychologii Politycznej (International Society of Political Psychology), honorowy członek Polskiego Towarzystwa Psychologicznego, członek Academii Europea, Center for Advance Studies in Behavioral Sciences, Stanford, California, konsultant Altruistic Personality and Prosocial Behavior Institute – Humboldt State University. Zainteresowania badawcze: psychologia polityczna, konflikty i ich rozwiązywanie, orientacje ideologiczne, psychologiczne uwarunkowania zachowań politycznych i ekonomicznych.
Autor m.in.: "Funkcjonowanie osobowości w warunkach stresu psychologicznego" (1966); "Eksperymentalna psychologia emocji" (1968 i nast.); "Z zagadnień psychologii motywacji" (1970); "Studia z psychologii emocji, motywacji i osobowości" (współredakcja: 1977); "Motywacja, postawy prospołeczne a osobowość" (1979); "Logika walki: szkice z psychologii konfliktu społecznego w Polsce" (1984); "Orientacje społeczne jako element mentalności" (współredakcja: 1990); "Indywidualne i społeczne wyznaczniki wartościowania" (współredakcja: 1990); "Konflikt i porozumienie : psychologiczne podstawy demokracji deliberatywnej" (redakcja: 2007).
/268b3208-f824-44a3-b7f8-26e712acca3b/n/psychologia-okraglego-stolu)
/1db89a67698af096bace94c7badf084a/n/rozczarowanie-demokracja-perspektywa-psychologiczna)
