Cytaty Izabela Zamelska-Pawłowska

“Siedziała przywiązana do metalowego krzesła. Ciągle trzeźwym umysłem zastanawiała się: kto? Mógł to zrobić absolutnie każdy, było tak wiele osób, które życzyły jej źle, ale nie sądziła, że ktoś jest zdolny do porwania.”

“Po dłuższej chwili odzyskiwania świadomości zaczęła analizować wszystko, co ją otaczało, to, co się wydarzyło, i co jeszcze może się stać. Nie czuła żadnego lęku przed tym, gdzie jest, lub co może się wydarzyć w najgorszym przypadku. Jedyny realny strach, który odczuwała, był związany z tym, kim okaże się jej oprawca.”

“W końcu mogła się od niego oderwać, dostała dobry powód, aby uciec od monotonii, która wkradła się w jej życie, i znalazła człowieka, którego naprawdę pokochała, a teraz w końcu żyła w spokoju, o jakim zawsze marzyła. Może Greta nie była tak złą osobą, za jaką ją uważała?”

“Ktoś śmiał się funkcjonariuszom w twarz, ktoś coś wiedział, ale nie mieli pojęcia kto.”

“Obraz przed jej oczami, złożony ze wszystkich informacji, które zebrała, z jednej strony był przerażający, ale za to z drugiej bardzo ciekawy. Wręcz porywający...”

“Głowa jej pulsowała. Greta miała wrażenie, że gdyby ukuła się igłą w opuszek palca, całe mieszkanie zalałaby wielka rzeka krwi. Nie potrafiła wyłączyć myślenia.”

“Broń jawiła się w tym mieście jako przedmiot o iście magicznych właściwościach - każdy chciał go posiąść i dodać do zdobytych wyznaczników władzy.”

“Tam nie było pojedynczych ludzi, to była konkretna grupa, która zwyczajnie czerpała z tego korzyści. Gnidom po pewnym czasie było mało. Po broni przyszły narkotyki i dziwki, wszystko, na czym można było się dorobić...”

“Podjęła wiele złych decyzji, przeżyła postrzelenie, przetrwała publiczne poniżenie i zastanawiała się, czy praca w policji jest tego wszystkiego warta. Może los daje jej ogromny znak z napisem: CZAS ODEJŚĆ.”

“Greta siedziała na brzegu łóżka i zastanawiała się, czy chwila słabości byłą warta tego, w jakim miejscu się teraz znajdowała. ”

“Ogromna fala bólu zalała dziewczynę. Puściła wątłe ciało chłopaka i sama opadła na podłogę. Leżała w kałuży gorącej krwi. Chłód kamieni przypomniał o małych przyjemnościach.”