Polowanie na autograf

Kiedy pracowałam jeszcze w szkole stworzyłam z dzieciakami projekt „ Pisarze dla Jedynki” ( nr naszej szkoły) . Podczas wyjazdów na targi książki do Krakowa ( w latach 2015-2018) każda z grup dostawała puste „dyplomy” i zbierała dedykacje i autografy ( książki też woziliśmy). Mamy kolekcję ponad 50 takich dyplomów z autografami, a do tego jeszcze ze trzydzieści nieopracowanych z ostatniego roku mojej pracy. Może kiedyś je zrobię i przekażę szkole.
Niektóre mam w telefonie, więc wam pokażę. Może troszkę niewyraźne, ale nie chciało mi dodać jako załącznik i musiałam skopiować i wkleić.

Może tak... nie chodzę na targi książek, moi ulubieni autorzy w większości piszą już książki św. Piotrowi, nie zbieram autografów. Ale...
Bo zawsze jest ale. "Ale" ma kolor ziellony :) - tak, bo jeżeli autograf jest DLA MNIE to co innego. Kiedyś wydawało mi się, że nie potrzebuję autografów, że ja wiem, ze autograf tam jest - niewidzialnym atramentem pisany. Niesie za sobą - jak wspomniała Strusiowata - emocje, wspomnienia itd. Znajomi się zastanawiali, czemu bez autografu (akurat były to płyty CD nagranych przez przyjaciół, w której nagraniu miałam skromny udział). Odparłam wówczas, że autograf mam w sercu. I tak było. I jest. Jednakże miło jest otworzyć książkę dobrego znajomego, którą podarował mi z 10 lat temu, i przeczytać tych kilka słów spisanych DLA MNIE. W danej chwili, którą autograf pokazuje i przypomina. O dedykacji z autografem w przewodniku Kopra, wspominałam pod artykułem o dedykacjach.
Natomiast zdecydowanie nie rajcują mnie "książki z autografem" tylko dlatego że są z autografem. Skoro autor napisał całą książkę, to znaczy że umie pisać i nie musi tego udowadniać na pierwszej stronie :) Aczkolwiek... - gdybym dopadła Karola Darwina... na kolanach bym błagała aby podpisał mi wszystko. WSZYSTKO :)

Żaden typ to nie mój typ, bo jakoś nigdy mnie nie korciło polowanie na autorów, żeby autograf zdobyć, ale też nie uważam, żeby miało to niszczyć książkę w jakikolwiek sposób. Mam kilka autografów od autorów - Joanny Chmielewskiej, przydybanej na Targach Książki jeszcze pod Pałacem Kultury, Marii Ulatowskiej, spotkanej także na takowych targach, Iwony Kienzler czy Sławomira Kopra, kilka imiennych dedykacji w książkach wygranych w konkursach, ale najważniejsza jest dla mnie dedykacja bliskiego znajomego, umieszczona w książce, która zamyka pewien rozdział jego życia. Jest na tyle osobista i znacząca, że w odniesieniu do niej nie mają racji bytu żadne moje i czyjeś przekonania na temat takich podpisów. :)

Wydaje mi się, że jestem zbieraczem okazjonalnym - jeśli gdzieś w pobliżu odbywa się spotkanie autorskie pisarza, którego książki czytam to przybędę i zgarnę autograf.
W moim życiu pojawił się tylko jeden wyjątek - Jacek Dukaj. Gdy tylko dowiedziałam się o jego nowej książce (,,Po piśmie'') zachowałam się jak prawdziwie dzielna fanka i napisałam do wydawnictwa z pytaniem czy można dostać egzemplarz tej konkretnej pozycji podpisany jego ręką? Miła Pani B. z Wydawnictwa odpisała, że będą się starali wprowadzić jakąś pulę książek z podpisem po TK. Posmutniałam, bo byłam święcie przekonana, że w takiej sytuacji książki nie uda mi się zdobyć.
Minęło kilka tygodni i Miła Pani B. z Wydawnictwa napisała do mnie (pamiętała! <3), że właśnie rzucili 10 egzemplarzy i mogę kupić! No i tak właśnie zdobyłam ,,Po piśmie'' z autografem autora którego intelekt darzę niemal bałwochwalczą estymą. :3

(A tak w ogóle, to gdyby ktoś pytał, to dałabym się posiekać za autograf imienny na moim egzemplarzu ,,Innych pieśni'' - bogowie, co to była za fantastyczna lektura...)

Ja nie jestem żadnym z tych typów. Nie zbieram autografów, bo jakoś nie czuję takiej potrzeby, żeby autor mi podpisywał książkę, którą czytam. Wystarczy mi, że poznaję go przez jego słowa zapisane w jego twórczości, nie muszę mieć jego podpisu. Zresztą duża część moich ulubionych autorów to osoby już niestety nieżyjące...
Co do pisania po książkach, to nie uznaję bezmyślnego mazania, komentowania, zaznaczania cytatów, ale uważam, że autograf i dedykacja to nieco inna forma "mazania" ;)

Dla mnie obca i dziwna jest pasja zbierania autografów. Ale ludzie mają różne hobby, jeżeli im to daje radość...Myślę, że zajmują się tym głównie młodzi ludzie.

Nie mam żadnej książki z autografem. Ale może kiedyś wreszcie Antti Tuomainen przyjedzie do Polski i podpisze mi wszystkie swoje książki za jednym zamachem. :)

Dla mnie książki z autografem niosą emocje, spotkanie z kimś bardzo ważnym i wspomnienia.Zawsze wracam do nich z wielkim sentymentem i radością.

To wyodrębnienie "3 typów" jest nieostre. Kolekcjoner i Zbieracz to ten sam rodzaj. Gdy to zaakceptujemy, okaże się, że nie chodzi wcale o autografy, lecz o stosunek do książki: czy jest ona relikwią w mojej bibliotece, czy żywym zapisem lektury, tekstem, z którym się spieram lub wspieram, ergo czy akceptuję "zapiski na marginesach". Antykwaryczne zabytki mogą być relikwiami i u mnie, ale ze współczesnymi książkami chcę rozmawiać! To nie jest już świętość, za którą można kupić wieś, lecz tani produkt przemysłowy!

Można jeszcze wprowadzić inną kategorię: odróżnić czytelników, dla których autograf ma, lub nie ma znaczenia. A jakie znaczenie może mieć autograf autora w książce? Rozumiem jeszcze chęć dania do podpisania książki komuś, kogo jako autora lubię, cenię. Zdarzyło mi się to raz: Ivan Martin "Magor" Jirous. Rok później już nie żył. Czasem nadarza się po prostu okazja: np. na spotkaniu autorskim nie ma tłoku, można zamienić kilka słów... Co do swego rodzaju autografowej manii (widziałem na własne oczy, że taka istnieje), to przyznaję - nie rozumiem jej. Zwłaszcza w wydaniu targowym: stoi kolejka kilkudziesięciu/kilkuset?!/ czytelników, a ten nieszczęsny autor tylko pyta: dla kogo? imię?... I nawet twarzy nie zobaczy. Toż to iluzja czystej wody, że taka dedykacja jest OSOBISTA. Cóż za fałsz...W takiej sytuacji "incydent" @MAD_ABOUT_YOU z Czubajem uważam wręcz za coś pozytywnego: nie dość, że doszło do wymiany zdań, to jeszcze pojawiły się emocje, a autor jeszcze je świadomie zapisał w dedykacji... Już nie zapomnisz go - by strawestować piosenkę - dedykacja ci o nim przypomni! Nie znam człowieka, w ogóle nie wiem co to za typ, ale za sam pomysł, jak sprowokować czytelnika, jak wzbudzić w nim emocje, ma ode mnie punkt. Przecież takie autogramiady to musi być koszmarna nuda i anonimowość dla literatów! Wybić się z rutyny to wręcz zasługa. Oczywiście są i tacy, którzy to lubią, brylują - dla niejednego to szansa na przygodę: jest się a priori podziwianym i lubianym za tych parę wydrukowanych słów, które z osobowością nie muszą mieć wiele wspólnego... Niektórzy autorzy piszą nawet o tym - najlepsze są wypady na prowincję, gdzie literat staje się niemal bogiem. Można się kąpać w podziwie dla siebie samego.

Mimo tego, co powiedziałem, sam także mam kilka książek z autografami. Nigdy jednak nie proszę autorów o dedykację, jeśli ich nie znam osobiście, lub gdy oni mnie nie znają. Na spotkaniu autorskim jest jednak szansa, by choćby zadając pytania nawiązać jakiś kontakt. Fotografowanie się z autorami i maniakalne zbieractwo to nie moja broszka. Trochę mi nawet wstyd, gdy widzę takie akcje... Choć nie wiem - może to dla autorów jakaś atrakcja? W sensie: czują się połechtani? Bywali polscy dziennikarze, którzy fotografowali się z (czasem trzeciorzędnymi) gwiazdkami Hollywood i nie wstydzili się tego potem nawet publikować w książkach. Syndrom fana to bardzo dziwne zjawisko współczesnej kultury - jakby dotknięcie kogoś, kto jest popularny, mogło spowodować, że nieco tego splendoru sławy spłynie na mnie? Nowa świecka tradycja? Niesakralny przeżytek po świętych relikwiach? Tam też wystarczało dotknięcie. Mnie wystarcza sam podpis na tzw. "Schmierseite". Tak! To wiadomość do wszystkich estetów: porządnie wydane książki mają "strony do smarowania", czyli przeznaczone na wszelkie dedykacje itp. I tu wracamy do pierwszego rozróżnienia: książki-relikwii lub nośnika. Wiem, istnieją zbieracze niestemplowanych, niezapisanych pocztówek, ale dla mnie znaczenie mają tylko te z własną historią: tekstem, znaczkiem, stemplem i gdy pisane są do mnie... Podobnie nieco jest z książką. Moja może być podpisana (jeśli dla mnie) i popisana (jeśli przez mnie).

Akurat Królowa Kryminału była tylko jedna i autograf od niej to kwestia seansu spirytystycznego.... Agatha Christie, a TA RESZTA, owe 'nikt konkretny' to uzurpatorki, nazwane tak przez prasę, potrzebującą czegoś na nagłówki. Napisałabym, że to jest moim zdaniem, ale to obiektywna prawa, jak ta, że Ziemia jest okrągła.

Natomiast w kwestii autografów to jestem zwolenniczką wybiórczą, zbierałabym te, które lubię, na pewno nie wszystkie jak leci. Ale blogerki często pisały, że na targi książek jechały z walizką książek po autografy.

Nie zbieram autografów, ale gdyby się trafiła okazja, to chętnie chciałabym je mieć :)
Szczęście, że przeczytałam naszą dyskusję od deski do deski, bo pana Czubaja będę omijać, tak na wszelki wypadek ;) I z podpisywaniem, i z czytaniem. Tyle wszak jest książek do przeczytania!

Nie mogę się utożsamiać z żadnym z wymienionych typów. Nie zbieram, nie kolekcjonuję autografów i generalnie nie przykładam do tego większej uwagi. Mam w swojej biblioteczce kilka, może nawet kilkanaście książek podpisanych przez autorów i oczywiście jest to miła, osobista pamiątka, ale nic poza tym.

Hm. Ja też nie uznaję pisania po książkach... z wyjątkiem dedykacji i autografów. (Sama czasem umieszczam dedykacje na okładce) ;) Szczerze myślę, a nawet jestem przekonana, że gdyby do Polski przyleciał S.King i Dan Brown to zachowałabym się jak rasowa kolekcjonerka <3

Uważam, że autograf stanowi doskonałą pamiątkę, gdyż wyraża szacunek dla Czytelnika.
Podpis autora książki ma dla mnie ogromne znaczenie, gdyż wiem, że potrafi napisać od serca swoje dodatkowe myśli.
To mnie cieszy i sprawia mi wiele radości:)

Nie mam zbyt wielu książek z autografem, ale te, które posiadam, stoją na honorowej półce. Lubię do nich zaglądać od czasu do czasu :)

A w ogole... straszliwie podoba mi się ten cykl artykułów "naokolo książki". A to dedykacja, a to autograf, a to zakładka... Super !