Firmin – Sam Savage

"Mój przyjacielu, przepaść dzieli twoje doświadczenie od mojego, lecz chyba nic nie da ci lepszego wyobrażenia o tym szczególnym smaku niż stwierdzenie, iż książki ogólnie, tak w ogóle, smakują tak, jak pachnie kawa."

„Boston, lata sześćdziesiąte. W piwnicy antykwariatu na świat przychodzi Firmin. Od pierwszych chwil jego wielką pasją stają się książki – uwielbia je zarówno czytać, jak i... zjadać. Życie nie szczędzi jednak sympatycznemu bohaterowi przykrości i rozczarowań. Zawodzą go bliskie osoby, doświadcza samotności. A! I jeszcze jeden szczegół: Firmin jest zabawnym, miłym szczurem. Mądra, przewrotna i dowcipna powiastka filozoficzna. Nieczęsto zdarza się taka książka, taki autor i taki bohater.”

Jest to powieść, której się nie zapomina. Wyjątkowa, cudowna, ciepła i poruszająca, z subtelną dawką humoru. Jest to tak naprawdę książka o życiu, o samotności, o zawiedzionych nadziejach, o pogodzeniu się z losem i o wielkiej miłości do literatury. Literatury, która jest smakowana we wszystkie możliwe sposoby: od prymitywnego, bezmyślnego pogryzania, po głęboką fascynację, zrozumienie i namiętność czytania, i odkrywania nowego, pięknego świata. Pokochałam Firmina całym sercem, pokochałam go na całe życie i nigdy już nie rozstanę się z tą książką. Zostanie ze mną na zawsze.





„W piwnicy księgarni, gdzie mieszkaliśmy, nie było ani węgla, ani prawdziwej ziemi. Było mnóstwo kurzu, ale kurzu nie da się jeść. Przykleja się do podniebienia i nie można go połknąć. Natomiast papier, co odkryłem dużo wcześniej, ma wspaniałą konsystencję, a w niektórych przypadkach całkiem przyjemny smak. Można żuć jeden kęs godzinami, jak gumę. Zepchnięty na bok przez muskularne rodzeństwo, czekając na swoją kolej i próbując wyimaginowanymi posiłkami uciszyć grające marsza kiszki, zacząłem żuć konfetti spod moich stóp.”

„Czasami lubię myśleć, że w pierwszych momentach mojej walki o istnienie towarzyszyło mi, niczym marsz triumfalny, darcie na strzępy Moby Dicka. Wyjaśniałoby to ekstremalną awanturniczość mojej natury. Kiedy indziej, szczególnie gdy czuję się jak wyrzutek i dziwak, jestem przekonany, że winę za to ponosi Don Kichote.”

 



„Myślałem o moim fortepianiku na górnym piętrze, strzaskanym przez walące się belki. Nie mogłem go już uratować. Wyobraziłem sobie, jak wydaje z siebie ostatni, cichutki, przez nikogo nie słyszany dźwięk, gdy upada na niego pierwsza belka. (…) Wspominam o tym, ponieważ takie właśnie myśli przelatywały mi przez głowę, kiedy zobaczyłem książkę. Była wciśnięta pod grzejnik i wystawał tylko jej rożek. Rozpoznałem ją od razu, podbiegłem i wyciągnąłem ją. Zobaczyłem ślady moich dziecięcych zębów na okładce…”