Przez dwadzieścia lat zrobiłam trochę

Czasami na więcej miałam ochotę

Chciałam być kimś znanym

Dla wielu osób byłam człowiekiem zbyt oddanym

Czasami miałam chęć uciec w Bieszczady

Nie raz z kimś budowałam wysokie barykady

Często byłam człowiekiem nie do zniesienia

I nie rozumiałam powodu swego istnienia

Choć dużo osób mnie nie rozumie

A większość nawet nie próbuje

To ja cieszę się z tego co dostałam

I z relacji które zbudowałam
Ktoś powie młoda jesteś nic nie wiesz
Chwile później spyta z czego się śmiejesz
Uśmiechu nadużywam i się do tego przyznaje
A kto mnie lepiej pozna wpada w niedowierzanie

Sarkazmu i ironii używam zbyt wiele

I wiem że rozumieją to tylko moi przyjaciele
To właśnie sprawia że jestem sobą
Taką z pozoru grzeczną osobą

Wybaczyłam wszystkim jeśli nawet o tym nie wiedzą

Nawet gdy za plecami coś złego o mnie powiedzą

I dziękuję za wszystko co do tej pory dostałam

I za każdą chwilę którąś z kimś spędzałam

Moszczenica, 15.05.2021 r.

Aleksandra Andrzejewska