Życiem pisane … VOL. 3 recenzja

Współczesna poezja to głos chwili i wieczności, spleciony w jedną emocjonalną nić. Antologia „Życiem pisane” łączy różnorodność doświadczeń, stylów i refleksji nad ulotnością ludzkiego losu, oferując czytelnikowi bogactwo lirycznej ekspresji i głębokich przemyśleń. Zbiorowi przewodzi wrażliwość na codzienność i duchowe zagadnienia egzystencji, co czyni go uniwersalnym i zarazem osobistym kompendium emocji.

W wierszu Joanny A. Wierzbickiej „Pociąg zwany pożegnaniem” odnajdujemy melancholijny obraz rozstania. Poetycka fraza „pozostaną tylko wspomnienia / które w samotności / są jak ciosy” przekazuje intensywność bólu, jaki towarzyszy utracie. Autorka oddaje złożoność emocji w zwięzłych, ale przeszywających słowach.

Z kolei utwór B.M.W. Sobola, „Proch”, dotyka naszej ulotnej natury, w której człowiek dryfuje bez celu, niczym wiatr smagający proch. Ta wizja egzystencjalnej niepewności jest mocno zakorzeniona w obrazowości klasycznych motywów, takich jak tragiczna postać Ofelii.

Magdalena Łubkowska w „Niech stanie się cisza” maluje portret przemijania i traconych snów, łącząc delikatność wspomnień z wewnętrzną prośbą o ukojenie. Zmysłowe metafory, jak „szeptała zaklęcia, które parzyły jej pamięć”, podkreślają jej wyjątkową wrażliwość.

Elżbieta Sieńkowska w wierszu „Wędrowanie” celebruje piękno chwili i natury. Zachęca do zatrzymania się w biegu życia, dostrzegając cuda w drobnych gestach przyrody: „listki się do ciebie uśmiechają”. To afirmacja życia i prostoty, które często umykają w pośpiechu codzienności.

Justyna Żuławnik w „Maciejkach” sięga do nostalgii dzieciństwa i ulotności dorosłości. Urokliwa prostota tego wiersza ujawnia piękno w codziennych, drobnych wspomnieniach, które wywołują tęsknotę za minionym czasem.

Witold Pańczyszyn w utworze „Kobieta” przedstawia mozaikę ról i emocji kobiecości, ukazując siłę i delikatność w jednym obrazie. Jest to lekki i refleksyjny poemat, który przypomina o wdzięczności za obecność drugiej osoby.

Wiersz „Czasem” Katarzyny Matuschke to poetycka medytacja o uwalnianiu się od złudzeń i odkrywaniu własnej prawdy. Powtarzająca się fraza „Czasem trzeba dać odejść” staje się mantrą samopoznania.

Podobnie Magdalena Undro Łokietek w wierszu „Wartości” przypomina, że życie jest podróżą pełną prób i mądrości zdobywanych przez doświadczenie. Poetyckie obrazy nawiązujące do natury („wiatr szacunku”, „żagiel wiary”) tworzą uniwersalną mapę wartości.

Podsumowując, „Życiem pisane” to zbiór, który łączy różnorodne głosy, ale ich wspólnym mianownikiem pozostaje wrażliwość na życie i jego kruchość. Każdy z autorów wnosi coś wyjątkowego do tej antologii, tworząc razem mozaikę pełną emocjonalnej głębi i mądrości. To lektura dla wszystkich, którzy w poezji szukają piękna słowa i refleksji nad losem.

Za tomik antologii poetyckiej serdecznie dziękuję autorce Magdalenie Łubkowskiej.