Zawsze będziemy razem recenzja

Dziś przychodzę do Was z recenzją książki „Zawsze będziemy razem” autorstwa Gabrieli Gargaś. Jest to druga część sagi o Dobrzyńskich. Akcja powieści mieści się w latach 70-80 Warszawie. Sama osobiście nie pamiętam tych czasów, choć z pozoru przedstawiony obraz tamtych lat przez moich rodziców jak dla mnie przedstawiał się wręcz przyjemny. Każdy żył dość statecznie, nie każdy w domu miał telefon czy telewizor, a najbardziej zachwyciło mnie, że większość czasu spędzano na zewnątrz. Niekiedy na spotkaniu z kolegami/koleżankami do późnych godzin a niekiedy na pracy w gospodarstwie, jak przedstawili to właśnie moi rodzice, gdyż pochodzę i nadal mieszkam na wsi. Ale po przeczytaniu tej książki już inaczej spoglądam na tamte czasy..

Mamy tu przedstawione dalsze losy bohaterów, których mogliśmy poznać w pierwszej części książki „Kiedyś się odnajdziemy”. Każdy ma swoją rodzinę, pracę i niełatwe życie w tych dziwnych czasach,gdzie rządziły układy i układziki. Po latach rozłąki Janka i Katarzyna (po zmianie tożsamości) odnajdują się i starają się poznać na nowo. Mimo łączącej ich więzi nie mogą znaleźć wspólnego języka. Katarzyna została żoną Gustawa i wspólnie wychowują Aleksa – syna z pierwszego małżeństwa Katarzyny i Zuzią ich córką. W ich życiu przejawia się trajektoria emocji. Mimo tego zapewniają siebie nawzajem, że nigdy nikogo tak nie kochali. Choć Gustaw marzycielskim wzrokiem patrzył na inne kobiety. Przez swoje nieodpowiedzialne zachowania trafia w pułapkę swej kochanki kobieta nie chce już mu wierzyć.

Teresa jako żona Maksymiliana czuje,że zaczyna ją otaczać samotność. Nie może patrzeć na to,że Jej mąż angażuje się w politykę kraju, co zresztą powoduje to ciągłe kłótnie i nieporozumienia między nimi. Mężczyzna nie zauważa jak żona powoli otacza się depresją i nadal wyraża swoje polityczne poglądy „by żyło się w Polsce lepiej”. Spędza dużo czasu poza domem i poznaje fascynującą kobietę, z którą jak sądził łączy go praca.

Janka po śmierci Tadeusza próbuje żyć po dawnemu. Stara się wychować syna Miłosza na porządnego człowieka. Życie jest jednak nieprzewidywalne i kobieta spotyka mężczyznę, do którego niegdyś żywiła ciepłe uczucia. Czy po tylu latach życia w samotności po śmierci męża będzie chciała pokochać raz jeszcze?

Powiem Wam, że „przebrnęłam” przez tę książkę z ciężkim sercem. Troszkę nie podobało mi się zachowanie płci męskiej. Że tak łatwo dawali się omotać innymi kobietami. Romans za romansem i chaotyczne zakończenia tychże romansów. Nie będę Wam pisała dokładnie co, trzeba się domyślić bądź doczytać. Autorka przedstawiła tu problem handlu małymi dziećmi. To był ten fragment w książce który czytałam już z chusteczkami u boku. Traktowanie młodych mam i decydowanie za nich co dalej z dzieckiem. Podobno takie wydarzenie miało miejsce w Polsce. Naprawdę coś strasznego ! Ale to właśnie takie dziwne czasy, gdzie na młodą matkę i bez ślubu patrzyli ludzie krzywo. Też nasuwa Wam się pytanie czy teraźniejsze czasy są lepsze od przeszłych czy odwrotnie?

Bardzo lubię książki P. Gabrieli, jest fantastyczną pisarki – czarodziejką naszych serc. Ale ta saga naprawdę uderzyła mnie wręcz, mając mieszane uczucia. Do pisania recenzji musiałam odczekać trochę, bo sama nie wiedziałam czy ona jest dobra czy nie. Ale mamy inne czasy i inne myślenie. Musiałam wczuć się w rolę bohaterów i ich bytem życia podczas lat PRL-u. a zakończenie widzę daje nam wizję na kolejną książeczkę z cyklu sagi Dobrzyńskich, także Pani Gabrysiu – już czekam !