Moja kuzynka Rachela recenzja

Filip Ashley mieszkający z kuzynem w kornwalijskiej posiadłości, nigdy nie odczuwał potrzeby kobiecego towarzystwa. Gdy opiekun przysyła z Włoch informacje o poślubieniu Racheli, chłopak czuje się oszukany. Z czasem listy Ambrożego stają się coraz bardziej niepokojące. Nowa kuzynka staje się dla niego niemym wrogiem, którą poprzysięga przed sobą nienawidzić, chociaż przed wszystkimi udaje, że cieszy się z małżeństwa wuja. Kiedy Ambroży umiera, Rachela staje się w mig jego morderczynią. Jednak poznanie kuzynki zaburza jego sposób myślenia…

W książce stajemy się towarzyszami myśli Filipa, który jest zbyt wielkim marzycielem, nieżyciowym i zamkniętym w sobie, jak sam mówi o sobie. Do rozpalenia jego serca w nienawiść lub miłość potrzebna jest tylko jedna, mała iskra. Daphne du Maurier tworzy historię pełną niepewności. Bohaterowie nie są jednoznaczni, ich motywy, pragnienia, kilkukrotnie zmieniają się, ale jednak pozostają takie same. Nikt nie jest w pełni czysty moralnie. Szukanie w tej książce wzoru cnót jest trudne, a może nawet niemożliwe. Sympatyzowanie z kimkolwiek, wydaje się niemożliwe.

Książka pokazuje, że nie potrafimy wyprzeć się uprzedzeń, nawet jeśli nie są one niczym potwierdzone. Nasze wątpliwości ścigają nas nawet wtedy, kiedy myślimy, że ich się pozbyliśmy. Zachowujemy je w podświadomości, aby potwierdzić je przy najmniejszym potknięciu poznanej osoby.

Głównym problemem bohaterów jest brak umiejętności rozmowy, ale czy i my nie jesteśmy tacy sami? Zamiast skonfrontować się szczerze, wolimy zagłębiać się w domysłach, aby po tym wybuchnąć, choć często to, co wydawało nam się czymś strasznym, jest tylko drobną głupotką, powiększoną przez wyobraźnię do rozmiaru katastrofy. Właśnie tak wszystko traktuje Filip. Drobne, nic nie znaczące gesty, małe tajemnice, dla niego są oznaką zdrady i zbrodni. Sam gubi się w swojej wyobraźni i pragnieniach, doprowadzając do katastrofy jego samego.

Niezmiennie zachwyca mnie obraz przyrody w książkach Daphne du Maurier. Odpowiada ona uczuciom Filipa, od gorących, ciężkich dni we Włoszech, podczas których dowiaduje się on o śmierci Ambrożego, do dusznych dni w Anglii, podczas zagęszczania się akcji powieści.

Nie ma tu atmosfery wszechogarniającej grozy, jak w przypadku "Rebeki", uczuciem towarzyszącym bohaterom i czytelnikowi jest niepewność, narastające wątpliwości. Język, którym posługuje się autorka, jest piękny, a zarazem lekki i wciągający. Polecam "Moją kuzynkę Rachelę" każdemu, zarówno tym, co już spotkali się z historiami Daphne du Maurier, jak i tym, którzy nie mieli jeszcze tej przyjemności. Uważam, że każdy znajdzie w niej coś, co do niego przemówi.