Kwarantanna recenzja

To, że wybuchnie jakaś pandemia było wiadome już od kilku lat – zmiany klimatu, przerażające warunki w jakich trzymane są zwierzęta, wzrost gęstości zaludnienia, to wszystko złożyło się na to, że zamiast pytania ,,czy?'' zaczęliśmy sobie zadawać pytanie ,,kiedy?''

Kiedy, w świecie rzeczywistym, okazało się być końcówką roku 2019. Natomiast u Wytske Versteeg epidemia wybucha w bliżej nieokreślonym miejscu (gdzieś w Afryce) i w bliżej nieokreślonym czasie. Biorąc pod uwagę to, jak wygląda świat przedstawiony, możemy domniemywać jednak, że był to czas nam zbliżony, wcale nie taki odległy.

Epidemia, która przetacza się przez świat okazuje się potwornie zaraźliwa – przenosi się przez kontakt z drugim człowiekiem, przez dotyk. Nie wiadomo do końca, czy chodzi o kontakt z wydzielinami czyjegoś ciała (łzy, pot, ślina) czy o coś innego. To budzi strach, niepokój. Ale nie u Tomasa Augustusa, głównego bohatera tej powieści i zarazem jej narratora.

Augustus jest człowiekiem zimnym, zaburzonym. Empatia jest dla niego pojęciem obcym. Jest wyrachowany, cyniczny, podły. To tak naprawdę antybohater. To nie jest ktoś, kogo polubimy. To mężczyzna, który systematycznie niszczy swoją żonę – bo jest gruba, bo jest nieładna, bo wydaje mu się głupia. To człowiek, który ją upokarza (odmawiając posiadania z nią dziecka w taki sposób, że dosłownie każdy miałby się prawo załamać), który ją bije, który na nią wrzeszczy. To człowiek, który widząc swojego ojca – po raz pierwszy od dzieciństwa – udaje, że nie zna człowieka.

To jednocześnie chłopiec, który całe życie marzył o mieszkaniu w posiadłości naprzeciwko jego kamienicy. O byciu kimś bogatym, znaczącym. To chłopiec, który potrafił – zupełnie jak ktoś dorosły i wyrachowany – wykorzystać tragiczny wypadek, który go spotkał i okaleczył na resztę życia w taki sposób, żeby dostać to, co chce.

Nowy dom. Nową rodzinę. To właściwe miejsce, w którym wedle swoich przekonań powinien się znaleźć.

I to właśnie on, ten podły, zdegenerowany człowiek poznaje przypadkiem, na nudnym proszonym przyjęciu, Marię. Maria jest młoda, piękna nawet mimo tego, że jej uroda nie jest idealna. Maria jest życiem. I Tomas chce ją mieć.

Ale nie może.

Tu zaczyna się jego obsesja.

Obsesja, która sprawi, że budowana od dzieciństwa skorupa – mająca chronić to co wrażliwe i miękkie, podatne na zranienia; to co w Tomasie istnieje głęboko zakopane – zaczyna pękać. I to w najmniej odpowiednim do tego momencie.

W czasie kwarantanny.