Pociąg do życia recenzja

„Pociąg do życia” to niezwykła historia o tym, że los potrafi brutalnie zadrwić z naszych marzeń i w jednej chwili obrócić je w popiół. Ważne, byśmy potrafili wyciągnąć wnioski i mimo dramatycznych doświadczeń odnaleźli światełko, które utrzyma nas na powierzchni. Bo życie ma swoje blaski i cienie i nigdy nie wiemy, jakie ma wobec nas plany.

Wsiadłam do tego pociągu trochę na gapę. Nie miałam pojęcia, czego mogę się spodziewać i jak daleko dotrę, ale już na pierwszej stacji kupiłam bilet i wyruszyłam w podróż pełną marzeń, muzyki i życiowych planów. Zachłysnęłam się klimatem lat osiemdziesiątych, tak prawdziwie przedstawionych przez panią Edytę, nuciłam znane z tamtych lat szlagiery, z zapartym tchem śledziłam rozwój kariery czterech sympatycznych chłopaków i dałam się zwieść. Zapomniałam, że w życie potrafi zaskakiwać…

„Wszyscy czterej mieli apetyt na sławę i związany z nią sukces”.

Witek, Darek, Michał i Tomasz. Połączyła ich pasja do muzyki i niepohamowany pociąg do sławy. Służba w jednej jednostce wojskowej mocno ich do siebie zbliżyła i umożliwiła realizację marzeń. Ciężko pracowali, aby stworzony przez nich boys band odniósł sukces. I udało im się! Przeboje Drem Boys nuciła cała Polska, a oni pławili się w blasku sławy i chcieli więcej. W jednej chwili, w dramatyczny sposób, na dworcu kolejowym stracili wszystko. Czy można było zapobiec tragedii? Co zgubiło chłopaków?

Edyta Świętek stworzyła bardzo przemyślaną i emocjonalną powieść. Zadbała o wyraziste kreacje bohaterów. Każdemu z nich poświęciła jeden rozdział. Przybliżyła ich charakter, relacje rodzinne i podejście do życia. Na każdej stronie czułam ich miłość do muzyki i pociąg do życia. Cieszyły mnie ich sukcesy, ale w pewnym momencie zdałam sobie sprawę, jak bardzo się zmienili. Podświadomie czułam, że ambicja i alkohol (zmora PRL-u) mogą ich zgubić. Mimo że byłam przygotowana na niespodziewany zwrot akcji, to dramatyczne wydarzenia, jakie spotkały chłopców z boys bandu, złamały mi serce. Długo je rozpamiętywałam i szukałam przyczyn, a może i winnych. Na szczęście Autorka zadbała o komfort psychiczny czytelnika i zakończeniu nadała optymistyczny charakter, skłaniający do refleksji.

Przeczytałam tę książkę w dwa wieczory i tak naprawdę trudno mi było się z nią rozstać. Pociągał mnie jej wyjątkowy klimat, muzyka a przede wszystkim prawda o życiu, które często rządzi się swoimi prawami. Śmiałam się i płakałam, moje emocje szalały, a ja pogrążona w lekturze dawałam upust swojej wyobraźni. To była sentymentalna podróż, do lat, które bardzo dobrze pamiętam, ale co Instagram może o tym wiedzieć, skoro jest dużo młodszy.

Gorąco zachęcam Was do lektury powieści Edyty Świętek „Pociąg do życia". Ja zdecydowanie nabrałam ochoty na inne książki Autorki i obiecałam sobie, że będę je systematycznie nadrabiać.