Ukojenie dla drzewa Adama recenzja

"Weranda. Zrujnowana, skrzypiąca, krzywa, koślawa (...) w środku (...) stare bawełniane zasłony, pocięte na kawałki (...) między szybami i zasłonami (...) pszczoły, muchy, te zwykłe i ogromne, końskie gzy (...) w ogrodzie (...) ule. I agrest nieopodal..."

Już pierwszymi zdaniami zaczarowana zostałam opowiadaniami Ingi Žolude, która dzięki plastycznemu językowi zabrała mnie na wieś, do pewnej rodziny, do pojedynczych historii...
Przez stare drzwi zaglądałam do cudzych wspomnień, czułam ich nostalgię, tęsknotę, przed moimi oczami przewijały się wydarzenia z pozoru zwyczajne, ot codzienność i problemy, z którymi zmaga się każdy z nas, jedne bardziej bliskie, drugie mniej, ale takie zwyczajnie ludzkie, choć ubrane w oniryczną szatę, surrealistyczny płaszcz i tajemnicę.

Między opowiadaniami zmienia się klimat, zmienia się miejsce, zmienia się narrator i bohater. Zmieniają się lęki i niepokoje, a każda z osób szuka swojego miejsca oraz odpowiedzi na cierpienie, na złamane serce, na życie, na nadchodzącą śmierć...

Spodobała mi się opowieść o drzewie, pod którym Ewa skusiła Adama doprowadzając go do zguby i sama wyszła z Raju niosąc na plecach drzewo...
A tym drzewem był Adam...
A moim Adamem jest...

I wystarczy kilka zdań by człowiek się zadumał nad sensem czytanych słów, a nawet nad sensem własnego życia, ha! nad sensem tego czy śmierć to nieważkość, a może odwrotnie, i nad tym czym ta nieważkość jest.
Dla każdego z nas pewnie czymś innym...

Myślę, że w końcu dałam się odczarować i przestanę mówić, że nie lubię czytać opowiadań. Zdecydowanie zaczynam kochać 🖤



"...czym są metastazy (...) wyobrażam je sobie jako małe gwiazdeczki w organizmie, takie zagęszczenie tkanek, jakby pnącza, które się rozwidlają jak promienie i splatają ma żółto-czerwono".

"Nie należę do niej. Nie należałem do niej ani przez jeden dzień. Jej się tylko tak zdawało. Z początku oficjalnie pozbawia mnie rozsądku, później myśli za mnie, ale ja i tak nigdy do nikogo nie należałem. Byłem jedynie we własnej niewoli. W fizycznej klatce".