Zrobię dla ciebie wszystko recenzja

Zrobię dla Ciebie wszystko to mój pierwszy zaczęty domek Agaty Przybyłek. Zawsze mam problem z książkami pisarki. Książki albo przypadają mi do gustu, albo nie. Tym razem historia porwała mnie od pierwszych stron. Po przeczytaniu zorientowałam się, że zaczęłam czytać w odwrotnej kolejności.. Jednak słyszałam, że każdy domek z serii jest o czymś innym i mam nadzieję, że nic mnie nie ominęło. Przenosimy się na Podhale, gdzie poznajemy Ewę Roberta i ich córeczkę Halinkę. Małżeństwo prowadzi wspólnie Pensjonat, ich życie jest spokojne do momentu, aż Halinka ulega wypadkowi i trafia do szpitala. Z pozoru niegroźny wypadek, niesie za sobą lawinę nieszczęść, a Ewa musi zmierzyć się z demonami przeszłości. Kobieta zdaje sobie sprawę, że jej tajemnica z przeszłości może wyjść na jaw. Co skrywa kobieta? Akcja jest podzielona na dwie linie czasowe. Najpierw czytamy o teraźniejszości, następnie przenosimy się z Ewą w przeszłość. Do czasów, kiedy jako nastolatka jeździła na wakacje na wieś do babci. Od samego początku byłam zaintrygowana historią, chociaż od razu domyśliłam się, co łączy te dwie linie czasowe. Jednak nie przeszkadzało mi to w czytaniu, książka jest naprawdę ciekawa. Opisy przyrody były zachwycające. Czytając, przenosiłam się, na wieś do mojej babci. Byłam bardzo zaangażowana w obie historię, przeżywałam wszystko razem z bohaterami. Chłonęłam każdą stronę i ciągle się wzruszałam. Historia pokazuję, że los jest bardzo przewrotny, a podjęte decyzję mają swoje konsekwencje. Bardzo podobała mi się przemiana głównej bohaterki na przestrzeni lat. Przyjemna, wciągająca i smutna lektura. Jest to powieść pełna emocji, poruszająca temat pierwszej miłości, nadziei, skrywająca tajemnice.



''Nie mając już czym płakać, objęła się dłońmi i skuliła na fotelu. Samochód sunął pod górę, do jej uszu dobiegał szum kół. To właśnie wtedy przez jej głowę przemknęła myśl, że powinna powiadomić o chorobie Halinki kogoś jeszcze''

''Nie zamierzała jednak się teraz roztkliwiać. Otarła słoną wilgoć zebraną pod powiekami i wróciła do domu. Przecież on wróci, powiedziała do siebie w myślach, sprzątając naczynia ze stołu. To dopiero początek.