Pomiędzy recenzja

Debiut Pawła Radziszewskiego to opowieść o pewnej wiosce na bagnie, znajdującej się w przeklętym lesie. Wieś ta posiada swoją niezwykłą historię pochłoniętą przez bagno i otuloną mgłą. A nosi ona nazwę Zręby, gdyż założona została na pniach po zrąbanych drzewach.

Autor podzielił książki na pięć części: opowieść korzeni, opowieść ognia, opowieść wody, opowieść kamieni i opowieść mgły, a każda z nich w inny sposób przeprowadza nas po życiu wsi i jej mieszkańców, każda zwraca naszą uwagę na coś innego, ale również skupia się na tym, co jest pomiędzy. Pokazuje nam również, jak to jest być człowiekiem, który nigdzie nie pasuje, który zawieszony jest właśnie pomiędzy i trudno mu odnaleźć swoje miejsce. Bo pomiędzy nie możemy wpasować w ramy, sklasyfikować ani jednoznacznie określić. Po prostu jest.

To nie jest opowieść, która nas rozśmieszy i rozbawi, nie znajdziemy też w niej zbyt wiele miłości i szczęścia, ale z pewnością dowiemy się dużo na temat tęsknoty, smutku, bólu czy złości. Nie ma tutaj też sprawiedliwości, a wszystko, co dzieje się w wiosce, dzieje się za sprawą cudów cygańskiej madonny. Uważać należy zatem na to, o co się prosi, gdyż prośba źle sformułowana przynieść może więcej strat niż pożytku.

Sięgając po tę książkę zupełnie nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać. Okładka nie zachęciła do czytania, ale opis już jak najbardziej zainteresował, zaintrygował i zaciekawił.

Przez całą akcję powieści pojawia się wielu bohaterów, co początkowo trudno dopasować i powiązać, jednak z biegiem snucia opowieści wszystko otrzymuje swoje miejsce, a nam pozostaje się tylko delektować czytanymi słowami.

Jest to powieść napisana pięknym językiem, bogata w przenośnie i porównania a jednocześnie lekka i wciągająca. Z zainteresowaniem i niecierpliwością czekałam na dalszy ciąg opowieści, na dalsze losy mieszkańców Zrębów. I z jednoczesnym podziwem dla bohaterów pojawiała się nie tylko troska, ale też zrozumienie.

Skłonna bym była również stwierdzić, że jest to baśń o prawdziwym życiu, w którym los daje, ale również los zabiera. I tylko ten, kto otrzyma dar największy – miłość, może nazywać się największym szczęściarzem.

Niewątpliwie była to piękna podróż. Jestem zauroczona tą powieścią i zachęcam również do niej innych, gdyż każdy dokona swojej interpretacji i otrzyma z niej to, czego w danej chwili potrzebuje.

Za egzemplarz dziękuję czytampierwszy.