Żona piekarza recenzja

Do małego prowansalskiego miasteczka sprowadza się nowy Piekarz Aimable ze swoją piękną żoną. Bez problemu integruje się z mieszkańcami, piekąc dla nich doskonały i smaczny chleb. Mieszkańcy, jak to w małych mieścinach, wiedzą o sobie wszystko, przyjaźnią się, ale nie brakuje też skłóconych - sprzeczki i swady są na porządku dziennym ( zresztą opisane z niezwykłym humorem, ironią i dystansem). Jednak szybko przychodzi im się zjednoczyć w słusznym celu. Mianowicie, żona piekarza ucieka z pasterzem i porzuca swojego męża. Ten nie może uwierzyć w to, co się wydarzyło. Niestety brak żony u jego boku powoduje również brak weny do wypieku chleba, więc także miasteczko cierpi na niewierności Piekarzowej. Wszyscy solidarnie wspierają swojego żywiciela, aktywnie – poszukując żony jak i biernie – dobrą radą i wsparciem emocjonalnym.
W sytuacji kryzysowej potrafili odłożyć na bok swoje własne żale, pretensje i w imię wyższego dobra połączyli siły. Potrafili iść na kompromisy w swoich waśniach, zapomnieć o swoich potrzebach.

Czy uda im się odnaleźć Piekarzową? Jak zachowa się Piekarz?
Pagnol na jego przykładzie opisuje piękne uczucie, czystą i prawdziwą miłość, ale robi to niezwykle oryginalnie, inaczej niż dotychczas spotykało się w powieściach. Ukazuje siłę oddania i przywiązania.

To taka bajka dla dorosłych, z morałem, z uniwersalnymi wartościami, prawdami oczywistymi, odrobiną refleksji. Do tego z dużą dawką humoru, ogromną lekkością, prostotą ale w żadnym wypadku nie banałem.

To książka niebanalna, o czym świadczy również jej forma. Napisana w formie dramatu, z podziałem na role doskonale oddaje całą akcję, ciekawie kreuje i wyodrębnia bohaterów i sprawia, że czyta się leciutko i błyskawicznie z uśmiechem na twarzy.

Gorąco polecam, można oderwać się od rzeczywistości i zanurzyć w malowniczych realiach francuskiej prowincji.