Zmora recenzja

Kiedy zaczęłam czytać „Zmorę”, coś wydawało mi się nie tak. Czy to na pewno Małecki? Było, delikatnie mówiąc, trochę nudnawo. Na szczęście nie odłożyłam książki i wytrwale czytałam. I teraz mogę powiedzieć z całą stanowczością: Tak, to pan Małecki! I to w całkiem niezłej formie 😊

Kama Kosowska, dziennikarka z aspiracjami, lecz bez pracy, powraca do rodzinnego Torunia. Tu niespodziewanie dostaje propozycję udziału w programie o niewyjaśnionych do tej pory zaginięciach. Jednym z bohaterów programu ma być Piotrek Janocha, kolega z dzieciństwa, którego po raz ostatni widziała w roku 1986 w czasie wspólnej zabawy w chowanego. Śledztwo w tej sprawie prowadził ojciec Kamy, teraz emerytowany policjant. Ani Piotrka, ani jego ciała nigdy nie odnaleziono, a teraz padają zarzuty, że śledztwo było nieudolne, akta są pełne braków i nieprawidłowości. Czy Waldemar Kosowski celowo spartaczył śledztwo? Czy próbował chronić sprawcę? Tego będzie starał się dowiedzieć komisarz Lesław Korcz, w którego ręce trafiają akta tej starej sprawy.

Kamie przyjdzie się zmierzyć z duchami przeszłości. Nie będzie to łatwa droga, powrócą wspomnienia, ból po stracie matki, którą ledwie pamięta, będzie musiała skonfrontować się z ojcem, wyciągać stare brudy. Będzie wytrwale dążyć do poznania prawdy, nie tylko o Piotrku, ale również o tragicznej śmierci swojej matki.

„Zmora” to powieść wypełniona ciekawymi, choć w większości nieszczęśliwymi bohaterami. Miałam wrażenie, że każdy w tej historii ma jakieś trupy w swoich szafach. Nikt nie ma poukładanego życia, wszyscy noszą blizny przeszłości.

Podobała mi się narracja, po niezbyt ekscytującym początku, który miał nas wprowadzić w atmosferę tej historii, następuje przełom i zaczyna się dziać. Zaczyna się czuć niepokój, coś ci się wwierca pod skórę, nie chcesz odłożyć książki, świat za oknem przestaje istnieć, a ty stajesz się Kamą i wraz z nią pomału odkrywasz wszystkie elementy układanki. Aż dojdziesz do końca, a ten, zapewniam Was, nie będzie taki, jak scenariusz, który już pewnie mieliście gotowy w swoich głowach.

Panie Małecki, wielkie brawa! Kolejna bardzo udana historia.