Zmierzch recenzja

Kiedy jedzie się w jakieś miejsce, najpierw robi się zdjęcia wszystkiemu i wszystkim, prawda? To co nam przypadnie do gustu czy uznamy za dobry materiał na film/zdjęcie, zawsze i to bez wyjątku, znajdzie się w pamiątce z podróży. Jednak za drugim razem, już zwracamy uwagę na inne rzeczy np. architekturę, zwracamy uwagę na małe detale których wcześniej nie zauważyliśmy. Czemu zaczynam recenzje od czegoś takiego? Już tłumaczę. Czytając jakąś powieść któryś raz z rzędu, nie dość, że za każdym razem wynosimy coś innego z książki, za każdym razem zwracamy większą uwagę na wypowiedzi, przy kolejnym razie dostrzegamy pełny zakres postaci i potrafimy docenić kunszt autora/autorki czy też potrafimy zupełnie inaczej wyobrazić sobie miejsce i daną historię. W recenzji “Zmierzchu” Stephenie Meyer właśnie zwrócę uwagę na detale.
A więc co zwróciło moją uwagę? Z pewnością sposób wyrażania się postaci. Nie powiem, w pewnych momentach denerwował mnie sposób wyrażania się Belli(głównej bohaterki). Czasem musiałam stwierdzić, że rozmowy nie są na jakimś szczególnie wysokim poziomie, ale czego tu się dziwić? Książka dla nastolatków nie może być pisana naukowym stylem czy stylem “ciężkim”.
Starałam się oceniać książkę bez uwielbienia do tej sagi, do głównego bohatera- Edwarda czy też do umiłowania kunsztu pani Meyer, bo mimo nie przychylnych opinii na jej temat, jako że kobieta nie ma za grosz stylu literackiego i w ogóle nie powinna się pchać do świata książek. Jednak coś w jej książkach musi być takiego, że miliony osób na świecie pokochało tą historię. W 100% można powiedzieć, że w dużej mierze, miłość jaka urosła do tej sagi, jest uwarunkowana w Edwardzie czy też samej historii, bo co jak co, ale takiej historii nie spotyka się na codzień. Pani Meyer także przebiła kontynuowane od dawna stereotypy, czy też wyobrażenia na temat wampirów, nie było trumien, lochów czy też wyobrażenia na temat, iż słońce spala wampiry. Powiedzmy sobie szczerze, kto nie widział w bajkach/filmach wykorzystanego motów wampirowskiego, czyli lochy, trumny i spalające słoneczko? Dokładnie, wszystkie filmy opierały się na tej wersji, a tu zaskoczenie. Znikają przyzwyczajenia i pojawia się coś nowego. Błyszcząca skóra, szybkość, siła, moc. Żeby nie było, że wampiry były jakoś specjalnie uzdolnione, nie. Wtedy z tego zrobiłaby się fantastyka mieszana z romansem, stary przerdzewiały motyw, nic nowego. Moc, której nigdy wcześniej nikt nie miał. No może miał, ale nie w takim wykorzystaniu. Dużą uwagę zwróciłam na przebieg akcji, na bohaterów. Nie jest to typowa historia dla nastolatka, że chłopak zakochał się w dziewczynie, a potem żyli długo i szczęśliwe. Aby być razem, muszą dużo przejść, a autorka wcale nie pomaga w szczęściu, wręcz przeciwnie, ustawiła historię tak, że nic nie jest do końca pewne. Wyobrażamy sobie coś, ale nagle to pryska.