Złota mucha recenzja

ZŁOTO BAŁTYKU

Kiedy Joanna wraz z mężem przebywa na Mierzei Wiślanej, dochodzi do sensacyjnego wydarzenia – pewne małżeństwo wyławia z morza potężną ilość bursztynu. W tym nieziemskim połowie znajduje się on – ogromny, przepiękny bursztyn z inkluzją. Mija wiele lat, Joanna powraca na plażę w Piaskach, a przy okazji pewnego tajemniczego morderstwa pojawia się temat odnalezionej przed laty Złotej Muchy. Czy oryginalny bursztyn stał się motywem morderstwa? Czy istnieją ludzie zdolni do popełnienia zbrodni z pożądania dla bursztynu? Joanna rozpoczyna amatorskie śledztwo, które doprowadzi ją do zaskakującego rozwiązania.

W ciągu ponad dwudziestu lat przeczytałam kilkadziesiąt książek Joanny Chmielewskiej. Większość jej tytułów przypadła mi do gustu. Zdarzały się jednak wyjątki i, niestety, „Złota mucha” to jeden z nich. Raz w roku wyruszam jesienną lub zimową porą do Krynicy Morskiej i zamieniam w poławiaczkę bursztynu. Podczas grudniowego urlopu na Mierzei postanowiłam sięgnąć właśnie po tę powieść. Czy można wyobrazić sobie lepszą scenerię do czytania tej książki niż domek nad morzem i relaks po wcześniejszym poławianiu bursztynu? Cenię pióro Chmielewskiej, do dziś bawią mnie takie powieści jak „Wszystko czerwone” czy „Depozyt”, ale „Złota mucha” to książka po prostu nudna. Jest przegadana, niepotrzebnie zagmatwana i nie ma tej iskry cechującej utwory autorki. Wielka szkoda, ponieważ dotyczy zagadnień bliskich mi i liczyłam na rozrywkę na wysokim poziomie. Zawiodłam się. Mimo tego, że temat bursztynnictwa jest mi znany, to w tej historii zabrakło pazura. Myślę, że osoby, które nigdy się tym nie interesowały będą miały kłopot z odbiorem tej książki. Joanna Chmielewska spowodowała taki natłok postaci, zdarzeń i pogmatwanych wątków, że naprawdę łatwo się w tym pogubić. Humor też jakby nie taki. Mało jest tu zabawnych sytuacji, a sam wątek morderstwa pozbawiony jest tej charakterystycznej dla autorki atmosfery. Nie przypadła mi ta powieść do gustu i nawet nieco się przy niej męczyłam.

Na plus przemawia wiarygodne nakreślenie ówczesnych realiów i ukazanie tej jakże charakterystycznej dla poławiaczy, nawet amatorów, żyłki rywalizacji. To mogła być udana książka, ale stało się inaczej. Jeżeli ktoś dopiero chciałby rozpocząć swoją przygodę z twórczością Joanny Chmielewskiej to stanowczo odradzam ten tytuł. Perypetie Joanny w tym tomie bardziej skupiają się na porywach i rozczarowaniach sercowych niż samej zagadce kryminalnej, która zresztą w ostatecznym rozrachunku, okazuje się mało złożona.

Mimo całej sympatii dla Chmielewskiej nie jestem stanie odnaleźć zbyt wielu interesujących rzeczy w fabule tej książki. Jest tutaj po prostu za dużo wszystkiego : zbędnych postaci, które niewiele wnoszą do akcji, dialogów, a nawet samego bursztynu. A szkoda, ponieważ ta tematyka tak rzadko pojawia się w powieściach. Mało udana powieść bardzo dobrej pisarki. Polecam jedynie fanom – oni potrafią wybaczyć.