Morze Trzcin. Księga życia Hili Campos recenzja

"Morze trzcin" to kontynuacja "Córki głosu", która jak zapewne pamiętacie zachwyiła mnie ogromnie. Sięgając po drugą część spodziewałam się nie mniej fascynującej lektury i muszę powiedzieć, że coś mi tutaj nie zagrało. Nie wiem czy tak podziałał na mnie przerywnik w postaci innej książki ale nie odnalazłam w tej części tego, co tak mnie emocjonowało podczas czytania pierwszego tomu.
Nie mówię, że druga część była zła bo nie była. Piersza połowa lekko mnie nudziła, dopiero w drugiej części ksiażki zrobiło się ciut bardziej ciekawie.

Tym razem pojawiły się w książce przypisy, może nie tak obszerne jakbym chciała ale dość zadowalające. Autorka odmalowała bardzo dobry obraz Zamościa i codziennego życia tego powoli rozwijającego się XVII w miasta. Poznaliśmy lęki mieszkańców, ich radości, smutki, obyczaje, strach przed nieznanym. Mieliśmy okazję podpatrzeć życie ówczesnych studentów i przeczytać o surowych konsekwencjach niesubordynacji. W pewnym okresie cała rodzina Hili znalazła się w Zamościu, w którym to mieście upatrywali swojego cite ideale, miasta wolnego od uprzedzeń, zawiści ludzkiej, złego wzroku i tego wszystkiego co zmusiło naszych bohaterów do opuszczenia Wenecji. Jednak jak to w życiu bywa, zło dotknie nas wszędzie. Zło gnieździ się w człowieku, a nie w miejscu w którym się mieszka. I tak o to nasza rodzina na sam koniec znów rozpierzchła się po świecie w poszukiwaniu lepszej przyszłości, przyjaźniejszego miejsca do życia.

Ogólnie jestem bardzo zadowolona, że w moje ręce wpadły te dwie przeurocze książki. Spędziłam z nimi bardzo miłe chwile, lektura dała mi tak potrzebne odprężenie, zaciekawiła mnie, poszerzyła moją wiedzę o kulturze żydowskiej. I choć druga część ciut mniej mnie uwiodła to jako całość obie pozycje są godne polecenia. :)