Złamane pragnienia recenzja

Tym razem Cora Reilly ukazała istotę najmłodszego z rodzeństwa Falcone - Adamo, którego pewnie większość kojarzy, jako zbuntowanego nastolatka, który nie chciał wstąpić do mafii, gdyż uważał to za coś złego. Dowiadujemy się, że aby wygłuszyć swoje pragnienie zabijania, chłopak uciekł w używki. Narkotyki i wyścigi stały się jego osobowością, do czasu, gdy akcja przenosi się w czasie do jednej z tras wyścigowych, na których pojawia się rosyjska dziewczyna - Dinara. Adamo od samego początku jest zafascynowany siłą i odwagą dziewczyny, aczkolwiek podchodzi do niej dość sceptycznie, gdyż nie do końca wie, skąd się wzięła i co zamierza.

W końcu nikt nie pojawia się ot tak na strzeżonych wyścigach, które organizuje mafia. Fabuła tej części jest realna, dobrze dopracowana oraz szczegółowa. Zdecydowanie bije na głowę swoją poprzedniczkę, w której toczyła się historia Savio. Tutaj nie ma zbyt wiele wzmianek o starszych braciach Adamo, pojawiają się wręcz sporadycznie. Adamo urzeka czytelnika tym, że nie chce być taki, jak swoi bracia, chociaż swojej natury nie oszuka. Wręcz przeciwnie, będzie musiał pogodzić się z nią, gdy będzie pomagał Dinarze w zemście na swojej przeszłości, którą ta dawkuje czytelnikowi oszczędnie. Pomimo wolnego poznawanie głównej bohaterki, nie można nie pokochać jej od pierwszego wejrzenia. Jest sarkastyczna, nie boi się sprzeciwić Adamo, a także umie walczyć, co jest dość dziwne, jak na Brać, która nie jest zwolennikiem szkolenia kobiet w walce.

Intryguje zarówno głównego bohatera, jak i czytelnika, powód, dla którego stała się właśnie taka. Gdy w końcu jasno mówi o swojej przeszłości, wątpię, że komuś uda się nie uronić choć jednej łzy. Fakt, że Adamo nawet przez chwilę nie zawahał się przed ponownym wkroczeniem na ścieżkę morderstw, którymi tak bardzo się brzydził, świadczy o tym, jak bardzo zakochany jest w Dinarze. Ta dwójka dba o siebie nawzajem, a ich uczucie wydaje się prawdziwe, gdyż Cora dokładnie opisuje wszystkie przeciwności losu, z jakimi muszą się zmierzyć, by móc zasłużyć na swoje szczęśliwe zakończenie.

Myślę, że zakończenie serii “Camorra Chronicles” jest idealne - wszyscy szczęśliwie zakochani i przełamujący społeczne przekonania panujące wśród mafii. Choć myślałam, że Adamo bardziej zwiąże się ze swoją rodziną, spodobało mi się, że stworzył sobie własną, która była niezależna od jego braci. Uważam, że na to właśnie zasługiwał.