Lato, gdy mama miała zielone oczy recenzja

Otrzymałam w prezencie zamiast kwiatka na Dzień Kobiet tę cienką, niby niepozorną książeczkę. Jednak często pozory mylą i tak było w tym przypadku.
Moją uwagę przykuła przede wszystkim ciemna okładka z pięknymi makami. Od zawsze to były moje ulubione kwiaty. Tytuł książki dość intrygujący, kojarzący się z wakacjami, z odpoczynkiem i z lekką, miłą lekturą. Nic bardziej mylnego, gdyż jest w tej niezbyt obszernej lekturze tak wiele skrajnych emocji, emocji syna do matki i matki do syna. Nienawiść i miłość przeplatają się na kartkach tej książki naprzemiennie. Nie jest to moim zdaniem łatwa lektura, jest bardzo oryginalna, można powiedzieć, że bardziej jak poezja a nie proza. Ujmująca swoją innością, lecz wymagająca skupienia.

Aleks, znany malarz, za namową swojego terapeuty zaczyna pisać wspomnienia ze swojego dzieciństwa i młodości. Poznajemy zbuntowanego nastolatka, który nie może zapomnieć tragedii sprzed kilku lat i tego jak zachowała się wtedy jego matka. Gdy on najbardziej jej potrzebował, ona zdawała się go nie dostrzegać. Aleks po zakończeniu roku szkolnego z dwójką przyjaciół planuje wyjechać do Amsterdamu aby wreszcie przestali być "prawiczkami". Zbierali cały rok pieniądze na tę wyprawę. Niestety nie wyszło. Mama Aleksa proponuje mu wyjazd na dwa miesiące do Francji i chociaż początkowo chłopak jest temu przeciwny, lecz po przedstawieniu jej argumentów, zgadza się na ten wyjazd. Jest to być może ostatnia już próba nawiązania ponownej więzi. Nie było to łatwe dla chłopaka, lecz jego matka zupełnie się zmieniła, zastanawiał się o co chodzi, jaka jest przyczyna jej innego zachowania.

Im dłużej przebywają razem w odległym od wioski domu, tym bardziej ich relacje się pogłębiają. Jednak gdy Aleks nie może już dłużej wytrzymać całej tej dziwnej dla niego sytuacji, matka na polu pełnym pięknych maków, podaje mu prawdziwą przyczynę tak spędzanych wakacji.
Nie jest to dla niego łatwe, ale zmienia jego relację w stosunku do matki.

Muszę przyznać, że treść jest bardzo poruszająca, opisana tak realistycznie, że można sobie wyobrazić to spędzane na francuskiej wsi lato Aleksa z matką w śród pięknych pól. Tak aż się wydaje, że to jest jakby biografia słynnego malarza a nie fikcja literacka.
Spodobały mi się wzmianki również o Polsce i to jaka przygoda spotkała Aleksa z wedlowskim "Ptasim mleczkiem", tym bardziej, że podobna wpadkę zaliczył również mój syn.
Warto przeczytać i przeżyć po swojemu tę książkę, mnie przypomina także moje dzieciństwo i niektóre fakty z tej fabuły też mnie dotyczą. Dlatego na pewno trochę dłużej pozostanie w mojej głowie.