Szklany hotel recenzja

Jak to jest, że czasami zapisujesz tytuł na swoją życiową readlistę z myślą "o rany, ja po prostu muszę to przeczytać!", a potem okazuje się, że to, co faktycznie dzieje się w książce odbiega od Twoich wyobrażeń?

Nie rozumiem, co się wydarzyło (czy ja naprawdę nie przeczytałam kiedyś opisu ze zrozumieniem?), ale NIE MIAŁAM POJĘCIA, że ponad połowa 𝘚𝘻𝘬𝘭𝘢𝘯𝘦𝘨𝘰 𝘩𝘰𝘵𝘦𝘭𝘶 będzie mieliła temat wielkiego bogacza, tworzącego piramidę finansową, która w końcu się wali, zostawiając niemal wszystkich inwestorów z niczym. Nie pisałam się na taki motyw, bo to totalnie nie moje klimaty.

A zaczynało się naprawdę obiecująco. Pierwsze strony oplotły mnie swoją pierwszoosobową morską poetyckością. Potem narracja się zmieniła, ale wątki wciąż mnie bardzo interesowały – brat głównej bohaterki (tzn tej z pierwszego rozdziału) i jego okołostudenckie perypetie wypełnione nieudanymi podbojami miłosnymi, problemami z heroiną czy odnalezieniem się w świecie ogólnie.

Wątek się skończył i zaczęło się trochę nudnych opisów, wprowadzanie kolejnych bohaterów, między innymi właśnie owego bogacza – Jonathana Alkaitisa. Każda z nowych postaci musiała przyjść ze swoją historią życia, co trochę męczyło, bo ile można poznawać rozbudowanych życiorysów w jednej książce? A w takiej sytuacji lirycznej nie sposób trafić 10/10 – pewne historie były ciekawsze, inne dużo mniej.

Wszelkie flashbacki były dość chaotycznie wprowadzone. Skoki czasowe i międzypostaciowe na porządku dziennym. Czasami gubiłam się w imionach, a najbardziej między Walterem, Raphaelem i Leonem, pracujących w hotelu. Zdecydowanie za dużo opisów tej strony finansowo-biurowej – w moim odczuciu to była po prostu wielka nuda i inne wątki czytało mi się dużo ciekawiej.

Ale trzeba przyznać, że jest to książka niestandardowa. Zaskakująca, wyzwalająca różne emocje. W czasie jej lektury wszystkie zdarzenia w niej zawarte przemielają się w głowie czytelnika, męczą po nocach i w ciągu dnia... Dziwaczne to generalnie. I co ja mam teraz powiedzieć, podobało mi się czy nie? Ostatecznie chyba tak, ale gdyby wyrzucić te wszystkie finansowe wstawki, byłabym chyba dużo bardziej oczarowana... A tak to jestem też trochę zmęczona.