Zemsta recenzja

Miłośniczka opowiadań i małych form to ja, dzień dobry. Dobrze napisane nigdy nie są dla mnie za krótkie, nie potrzebuję 1000 stron, rozwodzenia się i rozwadniania. Byle tylko autor udźwignął wyzwanie: mało słów, dużo treści i emocji. Tu dał radę - długość opowiadań w połączeniu z treściami - satysfakcjonująca.
Miłośniczka Jo Nesbo - to też ja, dzień dobry. Nie tylko za Harrego, ale i za „Królestwo”, „Łowców”, czy „Syna”. Również za pierwszy zbiór opowiadań „Zazdrość”, którym autor mnie zaskoczył i przekonał, że słusznie, iż wziął się za eksperymentowanie z nowymi formami. I oto kolejny zbiór, 5 opowiadań, ZEMSTA wg Nesbo i jej różne oblicza. Tym razem motyw odwetu za doznaną krzywdę. Mściciel, któremu pragnienie zemsty wypala duszę, chce, by ofiara cierpiała co najmniej tak, jak on wcześniej.
Podobały mi się prawie wszystkie historie, oczywiście niektóre bardziej. Na szczęście nie zaczęło się z grubej rury, tylko z każdą opowieścią emocje narastały, żeby w ostatniej „Wyspie Szczurów” nie dać już odetchnąć.

W każdej historii bohater dokonujący aktu zemsty głęboko wierzy w to, że działa słusznie, a odgrywając się na przeciwniku - wymierza w ten sposób sprawiedliwość, odzyskuje honor lub zgodnie z maksymą „oko za oko, ząb za ząb” odpłaca pięknym za nadobne i zadaje cierpienie. Czy to będzie naukowiec z dylematami etycznymi, zakochani w jednej pannie młodzieńcy, płatny zabójca, rozczarowany dzieckiem rodzic, czy ojciec, który po stracie dziecka próżno wypatruje sprawiedliwości.
Każda opowieść jest inna, ale wszystkie traktują o ludzkiej naturze, słabościach i kondycji człowieka w obliczu bardzo aktualnych dylematów.

Wszystkie opowiadania autor osadził w fabularnie atrakcyjnych, choć nie zawsze przyjemnych, sceneriach. A to w Pampelunie, w trakcie corocznej gonitwy byków, a to na afrykańskiej farmie jadowitych węży, to znowu gdzieś w równoległej rzeczywistości, czy też w dystopijnej, niedalekiej przyszłości, gdzie kartele i mafia nadzorują gospodarkę. Albo gdy świat stoi nad przepaścią, a upadek cywilizacji, do którego doprowadziła obecna pandemia, jest tuż tuż. Obrazowo i strasznie.

Zemsta - pomysły na nią też skrajnie różne, ale wszystkie zaskakujące, nieszablonowe i okrutne. Przy tych odwetach, najczęściej krwawych, obowiązywało prawo najsprytniejszego, a skutki opętania zemstą wiodły do ciemnych zakamarków ludzkiej duszy oraz refleksji, czy instynkt przetrwania zawsze musi zwyciężyć w starciu z dobrem i przyzwoitym zachowaniem. Zresztą myślę, że tytułowa zemsta nie jest wcale najważniejsza, to tylko pretekst do potrząśnięcia nami i pokazania świata, w którym za nic nie chciałabym się znaleźć.