Ja nie mam duszy recenzja

Kolejny raz sama zaskakuje siebie, wyciągając książę z półki z księgarni, tylko dlatego, że zaintrygował mnie jej tytuł i okładka. Biorę ją w rękę i widzę zakonnice klęczącą na ziemi w obrazem Jezusa w tle. "Ja nie mam duszy" - wiem, że muszę przeczytać tą pozycje.

Jest XIX wiek. Polska. Kraków. Do opinii publicznej dociera fakt, że w klasztorze Karmelitanek Bosych, jedna z zakonnic, odosobniona jest od reszty. Pojawia się pytanie - dlaczego. Jednak, biorąc pod uwagę dalszy ciąg sprawy, zaczynamy się zastanawiać - jak długo? Reportaż Natalii Budzyńskiej o tytule "Ja nie mam duszy -sprawa Barbary Ubryk. Uwięzionej zakonnicy, której historią żyła cała Polska", jest wstrząsającą historią młodej kobiety, która przyjmując święcenia staje się karmelitanką. Niestety, Barbara zapada na chorobę psychiczną, a jedynym rozwiązaniem (które wydaje się najbardziej rozsądne na tamte czasy), to odizolowanie jej od reszty zakonnic. Nie na miesiąc lub pół roku. Kilkadziesiąt lat. Sama w celi pozbawionej mebli, łóżka czy ubikacji.

Władze dowiadują się o tragedii, która rozgrywa się w klasztorze, wchodzą do niego, nie dowierzając widokowi, który spływa na ich oczy. Kobieta, przypominająca bardziej coś nienaturalnego, niż żywego człowieka. Pozbawiona ubrań. "Po otworzeniu tych drzwi zapartych na skobel kołkiem zatkany uderzyła najprzód dziwna woń zgnilizny, a w ciemności izby obok drzwi dostrzeżono istotę żywą bez najmniejszego okrycia skuloną w kuczki"
Kobieta chora psychicznie, której nikt nigdy nie udzielił pomocy.
Zagłębiając się w kolejne strony książki nie dowierzam własnym oczom. Jakim cudem nigdy o czymś takim nie słyszałam?


Jeśli ktoś z Was, chciałby sięgnąć po wyczerpujący reportaż, który oparty jest na wielu solidnych faktach, polecam zagłębić się w sprawę Barbary Ubryk. Szokujące fakty które miały miejsce w klasztorze Karmelitanek Bosych sprawią, że każdy będzie chciał poznać finał tej historii.
Dzisiaj w dobie pandemii, każdy z nas dość ma przebywania w "zamknięciu" - postawmy się przez chwilę na miejscu głównej bohaterki reportażu i zadajmy sobie pytanie, którego nie trzeba wypowiadać na głos.