Zawód: wiedźma. Część 1 recenzja

Co widzimy patrząc na okładkę tej książki? Rudowłosą kobietę, z chytrym wyrazem twarzy. Swoją lewą ręką przywołuje światło, pokazując nam – czytelnikom, swój jakże uroczy, środkowy palec. Na szyi ma zawieszone ząbki czosnku – tak, dobrze widzicie. Patrząc na okładkę i tytuł, myślałam: „tak, to jest TO! W końcu jakaś porządna książka”.

„Zawód: Wiedźma” pani Olgi Gromyko, opowiada o osiemnastoletniej adeptce magii ze Starmińskiej Wyższej Szkoły Magii, Wróżbiarstwa i Zielarstwa o imieniu Wolha Redna. Jako jedyna, otrzymała możliwość wyjaśnienia tajemniczych morderstw, dziejących się w Dogewie – mieście zamieszkiwanym przez wampiry. A dlaczego spotkał ją taki „zaszczyt”? Ponieważ W-redna, jest osobą, która nie słucha nikogo, jest złośliwa, wredna, niecierpliwa i właśnie te - jakby się mogło wydawać - najgorsze cechy charakteru sprawiły, że jest ostatnią nadzieją rozwiązania zagadki morderstw i nie dopuszczenia do wojny między ludźmi, a wampirami.

Książka jest bardzo zabawna, posiada lekką i przyjemną fabułę, a bohaterowie są istną rewelacją! Już sama główna bohaterka, zdobyła na wstępie moją sympatię, a wszystko dzięki swojemu charakterowi. Autorka bardzo barwnie opisała miejsca i postacie występujące w książce. Czytając ją, ma się wrażenie, jakby te rzeczy i istoty naprawdę istniały, a pani Gromyko, tylko przeniosła je z rzeczywistości na papier. Pozycja „Zawód: Wiedźma” jest jedną z tych lektur, którą szybko się czyta, ponieważ wciąga od pierwszych stron.

Jednak posiada też wady. Po przeczytaniu tej książki, doszłam do wniosku, że właściwie nic do mojego życia nie wniosła. W książce jest i humor, barwne postacie, świetnie opisane miejsca oraz odmiennie przedstawione wampiry. Nie ma tu wielkiej historii miłości między młodą dziewczyną, a wampirem - jak w większości wydawanych teraz książkach, a więc coś nowego. Autorka co prawda bardzo realistycznie przedstawiła niechęć ludzi do wampirów, który można by bez wahania nazwać rasizmem, jednak czegoś mi tu brakowało. Po jej przeczytaniu czułam lekki niedosyt. Niecałe 300 stron, jednak mogłabym tą historię streścić w dziesięciu, może dwunastu zdaniach.

Książkę mimo wszystko polecam wszystkim miłośnikom fantastyki i komedii, bo właściwie głównie na niej opiera się cała historia. Osoby, które oczekują wielkiej „love story” niestety się rozczarują, dlatego jest to książka dla osób, które nie oczekują od książki niczego, prócz dobrej, a właściwie rewelacyjnej komedii.