Zawierucha recenzja

Nieoczywista, nieszablonowa, utrzymana w tonacjach szarości: tak określiłabym "Zawieruchę". To książka idealna dla fanów autorki: romans przeplata się z tajemnicą.
Brakuje tutaj czerni i bieli: granica zaciera się tworząc różne odcienie tych dwóch kolorów. W bohaterach na próżno szukać wyidealizowania: mają wady, nie są krystaliczni, często stają przed trudnymi, życiowymi wyborami. Maja perfekcyjnie oddała zimowy, chwilami nieco mroczny klimat, czyniąc z tej książki pozycję idealnie wpasowującą się w jej inne powieści.

Między Zoe i Deanem w pierwszych chwilach nie było sensu doszukiwać się ciepłych uczuć, choć chemii nie można było zaprzeczyć. Różnili się od siebie: on mówił, co mu ślina na język przyniesie (niejednokrotnie miałam ochotę go uderzyć przez to!), a ona nieustannie wszystko chłodno kalkulowała trzymając na dystans niemal każdego. Trzydziestopięciolatek musiał nieźle napracować się, by przebić jej mury ochronne, ale wcale go nie żałowałam! Często brakowało mu ogłady, był niepokorny, charyzmatyczny, taki niespokojny duch. Na szczęście los postawił na jego drodze Zoe. Jej kreacja kupiła mnie od pierwszych stron, była przeciwieństwem Deana: lekko wycofana, skryta, tajemnicza. Nie szukała atencji, trzymała się na uboczu. Zastanawiała mnie jej tajemnicza przeszłość. Maja nie odkrywa przed nami wszystkich kart od razu: dozuje nam kolejne ciekawostki z przeszłości tej dwójki, fundując im coraz to nowsze atrakcje.

Dodatkowym plusem tej książki jest motyw małego miasteczka, w którym wszyscy się znają. A teraz wyobraźcie sobie, co się dzieje, kiedy do takiego miejsca trafia nowy nieznajomy, przyciągający kobiety jak magnez! Oj będzie się działo. Choć Dean z początku może nie budzić waszej sympatii dajcie mu szansę!
Na koniec warto pamiętać, że ta książka to fikcja literacka, więc nie z wszystkimi wyborami musimy się zgadzać, nie wszystko musimy pochwalać. Choć premierę ma jutro ja przeczytałam ją od tytułu do ostatniego zdania już dwukrotnie i nieustannie chcę więcej.