Zapomniane recenzja

Nigdy nie zastanawiałam się jaka jest rola pamięci w moim życiu. To, że pamiętam w co byłam wczoraj ubrana czy kolegów z dzieciństwa jest dla mnie oczywiste. Ale co gdybym nie pamiętała przeszłości? Nie miała pojęcia co wczoraj robiłam? Gdybym musiała czytać notatki z minionych dni, by wiedzieć co się wydarzyło?
Bohaterka „Zapomnianych” Cat Patrick, London, tak właśnie żyje. Gdyby nie notatki nie wiedziałaby nic o swojej przeszłości. Wie za to co ją czeka w przyszłości. Wydarzenia, które mają dopiero nastąpić są dla niej jak wspomnienia.

Cat Patrick miała niezwykle oryginalny pomysł na swoją książkę. Do tej pory nie spotkałam się z żadną powieścią dotyczącą pamięci. Pomysł zrodził się w głowie autorki kiedy zapomniała o czymś ważnym, zaczęła wtedy rozmyślać nad życiem ludzi z amnezją.
Uważam, że autorka "zdała egzamin"- odpowiednio wykorzystała temat i napisała dobrą powieść.

Kiedy bierze się do ręki „Zapomniane” uwagę całkowicie pochłania okładka. Według mnie jest piękna! Nie dość, że okładka przedstawia ładne zdjęcie to jeszcze jest pewna zgodność postaci na okładce z bohaterką książki - obie mają rude włosy. Taka zgodność okładki z treścią książki rzadko się zdarza.

Zaczęłam czytać książkę właściwie zaraz po otrzymaniu i... naszły mnie obawy, że to taki romansik dla młodszych nastolatek. Ale kiedy wreszcie oderwałam się od „Zapomnianych” i zdałam sobie sprawę, że jestem już w połowie książki to stwierdziłam, że może i w pewnym sensie tak jest, ale o dziwo mi się podoba.

Książkę błyskawicznie się czyta, wręcz pochłania, mi zajęło to zaledwie jeden dzień. Jest pisana prostym językiem, ale w połączeniu z szybką akcją nie zwraca się na to uwagi. Irytowały mnie tylko młodzieżowe zwroty, London jest już w liceum, a nastolatkowie w tym wieku raczej nie używają już takich słówek.
Jest to dość "lekka" książka, idealna kiedy chcemy się odprężyć albo przeczytać coś szybkiego między cięższymi lekturami. I tak jest ona takim romansem, ale tu tak pół na pół- na początek mamy romans, a potem wręcz książkę akcji.

W „Zapomnianych” oprócz amnezji poruszony jest problem nastolatka poszukującego własnej tożsamości, swojej wartości, miejsca na świecie. London bardzo chętnie stałaby się normalną dziewczyną, jednak pod koniec książki uświadamia sobie, że jest jaka jest i swoje przekleństwo zaczyna traktować niejako jak dar. W każdym razie żartuje sobie, że jest bardzo oryginalna, prawdopodobnie jedyna taka na świecie.

Jedyne co mogę zarzucić powieści jest to, że z takim spokojem i naturalnością traktowany jest dar London, czyli właściwie umiejętność jasnowidzenia. Bo przecież nie jest normalne to, że potrafi widzieć przyszłość.

Książkę polecam jak najbardziej! Szczególnie wielbicielom romansów. Może i jest czytadłem, ale dobrym, a przede wszystkim dobrze rokującym debiutem.