Zapisane w wodzie recenzja

„Zapisane w wodzie” nie tyle powtarza schemat „Dziewczyny z pociągu”, co jest po prostu „Dziewczyną z pociągu bardziej”. Nel Abbott popełniła samobójstwo, a kilka dni wcześniej próbowała się skontaktować ze swoją siostrą – Jules, z którą od kilku lat nie mogła sobie ułożyć stosunków. Jules po śmierci siostry musi wrócić do Beckford – rodzinnego miasteczka, by zaopiekować się piętnastoletnią siostrzenicą. Musi też zmierzyć się z demonami przeszłości. Szczególnie duże emocje budzi w niej miejsce zwane Topieliskiem, ulubiony obiekt lokalnych samobójców i miejsce, w którym na swoje życie targnęła się rzekomo Nel. Jesteśmy świadkami odkrywania historii rodzinnych i mozolnego dochodzenia do prawdy o Beckford.
Być może historii nie pomaga fakt, że jest złożona z bardzo wielu narracji. Praktycznie co kilka-kilkanaście stron przeskakujemy z jednego narratora na drugiego, z miejsca z na miejsce i z teraźniejszości do retrospekcji. Mógł to być fajny zabieg, ale mam wrażenie, że ktoś tu mocno przekombinował. Zanim zdążyłem się wciągnąć w jeden temat i punkt widzenia jednego bohatera, już zostawałem przenoszony gdzie indziej i do kogoś innego. Ciężko się wczuć, ciężko co chwila przeskakiwać z jednego wątku w drugi. Zwłaszcza w sytuacji, gdy opowiadana historia nie wciąga jakoś szczególnie. Mam wrażenie, że Hawkins za bardzo uwierzyła w swoje umiejętności i postanowiła pójść na całość. W „Dziewczynie z pociągu” było trzech narratorów, teraz ich liczba jest kilkukrotnie większa. Siła złego na jednego (czytelnika)?
Mojego braku wczucia dopatruję się też w dość topornym języku autorki. Sensacja sensacją, thriller thrillerem, ale nawet najlepiej wymyślona powieść będzie momentami kulała, gdy niedomaga tak ważna jej składowa jak język. Brnąc przez „Zapisane w wodzie” niejednokrotnie miałem wrażenie jakbym czytał wypracowanie aspirującej licealistki, a nie autorki będącej jedną z najbardziej poczytnych pisarek na świecie. Naprawdę jest z nami tak źle, że wynosimy wysoko pisarzy z przeciętnym warsztatem, którzy wpadli na jeden dobry pomysł? Tak w tej chwili odbieram pisarstwo Hawkins. Wielu deprecjonuje dokonania Stephena Kinga, Grahama Mastertona czy Johna Grishama, ale oni, w przeciwieństwie do Hawkins, posługują się językiem bardzo sprawnie. O ciekawiej wymyślonych historiach nie ma sensu już wspominać.