Zamówienie z Francji recenzja

Już z samych podziękowań, umieszczonych na początku książki, wnioskuję, że Pani Anna jest początkującą pisarką. Mogę również z czystym sumieniem powiedzieć, że jeśli dalej będzie pisała tak, jak pisze, to zajdzie bardzo wysoko.
Ewa, młoda fotograficzka, czuje się nieco zawiedziona swoją pracą, bo wyobrażała ją sobie zupełnie inaczej. Jej pasją jest robienie zdjęć, a w pracy, choć robi to, co lubi, większość czasu siedzi przed komputerem wykasowując z twarzy niezadowolonych klientek zmarszczki.
Pewnego dnia otrzymuje niecodzienne zlecenie – ma lecieć z klientką do Francji, by przygotować zdjęcia do folderu reklamującego jej kwiaciarnię. Dziewczyna z pewnym wahaniem przyjmuje wyzwanie, które niewątpliwie namiesza w jej dotychczasowym życiu.
Książkę połknęłam lotem błyskawicy. Powieść, to zaledwie dwa tygodnie z życia Ewy, ale są to tygodnie pełne wrażeń, nutki tajemnicy i pozytywnych emocji.
Przede wszystkim, muszę zwrócić uwagę na opis ogromnej rezydencji Elizy (klientki Ewy). Takie posiadłości widuje się już generalnie tylko w folderach, lub na obrazach. No, chyba, że ma się w posiadaniu górę złota, wtedy nic nie jest niemożliwe.
Po drugie, przesyt domowników w owej rezydencji, który tutaj nastraja tak swojsko i radośnie. Babcia Konstancja – głowa domu, przed którą każdy ma wielki respekt, ale przy tym kulturalna i miła osoba, ucząca się języka polskiego Sophie, ciekawy historii swego rodu Aleksander i wiele innych osób. Każda z uniwersalnym charakterem, dobrze zarysowana, nudy się tam raczej nie zazna.
Dołączmy do tego dziwnie zachowującego się ogrodnika Gerarda, nawiedzające Ewę wizje przeszłości, które o dziwo są prawdziwe, co ją bardzo gnębi oraz tą nutkę tajemnicy związaną z historią dziedziczek posiadłości.
Z przyjemnością śledziłam losy Ewy oraz członków rodziny Pani Konstancji. Co ciekawe, w domu Elizy panuje matriarchat – głową rodziny jest od pokoleń kobieta i to jej należy się największy szacunek. Ciekawy pomysł, zważając na to, że takie zjawisko praktycznie już wymarło.
Opisy Francji zapierały mi dech w piersiach do tego stopnia, że sama zapragnęłam zwiedzić ten cudowny kraj. Skoro Ewa pracuje jako fotograf, to opisy te są przedstawione z jej punktu widzenia. Wielki zmysł artystyczny, ciekawie przedstawiona kolorystyka i plenery.
Czasem dziwiłam się tylko rozbudowanymi wypowiedziami niektórych bohaterów. Wydawały mi się nieco nazbyt dojrzałe, czy wybujałe, bo teraz, raczej nikt tak ze sobą nie rozmawia, a ludzie posługują się monosylabami.
W każdym razie, wielkie brawa dla Pani Szepielak za stworzenie tak relaksującej, a przy tym starannie dopracowanej i wciągającej powieści!