Zamień mnie w krzyk recenzja

Po tragicznych wydarzeniach Gabrysia stara się stopniowo dochodzić do siebie.
Jest bardzo pogubiona i sama nie wie, komu ufać.
Mężczyźni, którzy byli dla niej wszystkim zawiedli zaufanie dziewczyny.
Kobieta ma w głowie wielki chaos i gubi się w uczuciach, jest załamana i traci nadzieję na lepsze.

Chciałabym szybko zapomnieć o tej książce.
Jak pierwsza część pod względem fabularnym nie była najgorsza, tak to, irytowało mnie na każdym kroku.

Mam wrażenie, że w tej książce mamy upchane wszystkie możliwe scenariusze, problemy i możliwości.

Gabrysia zachodzi w kolejną już trzecią ciążę, temat który wałkowany był przez wiele stron i chyba mi się zdążył znudzić.

Nagle też wraca uczucie i sympatia do męża, tylko dlatego, że zaczął się leczyć.
Bohaterka nigdy nie była z nim szczęśliwa, a jednak nagle dogadują się jak przyjaciele.
Po tylu krzywdach, straconych dzieciach (które podobno były traumą) i ogromnym strachu wszystko znika, bo w życiu Eryka pojawił się terapeuta, więc już jest okej.

Nie ogarniam zachowań Gabrieli w tej części, to co robi przez całość książki skutecznie mnie do niej zniechęciło.

Krzywdzi człowieka, którego ma przy sobie.
Osobę, która ją odbudowała, dała bezpieczeństwo i szczęście.
Para też się godzi i razem tworzą super rodzinkę, a jednak dla Gabrysi to nadal za mało.
Rozumiem poczucie samotności i potrzebę rozmowy z kimkolwiek, ale potajemne spotkania z mężem?
Nie nadążam...

Wątek choroby jest dobry, mimo wielkiego zawodu samą książką, akurat to i u mnie mocno złapało za emocje, ale zakończenie już nie, kojarzy mi się trochę z filmami dla nastolatek, a nie książką kierowaną do osoby dorosłej.
Romantyczne, smutne i dla mnie bardzo słabe.

Zawiodłam się mocno, po przeczytaniu pierwszej części liczyłam ma coś dużo lepszego, co ma szansę jeszcze podnieść moją opinię o tych książkach, niestety myliłam się i moje odczucia poleciały w kompletnie przeciwną stronę.
A szkoda, bo pomysł mógł być serio dobry.

Za książkę dziękuję Klubowi Recenzenta serwisu nakanapie.pl