Zamek z piasku, który runął recenzja

Przed nami ostatnia już część serii "Millennium". Drugi tom zasiał we mnie ciekawość i niepewność. Z zapartym tchem zabrałam się do czytania.

Okazuje się że Lisbeth - ta nietowarzyska samotnica - ma w swoim otoczeniu wiele osób gotowych ponieść duże ryzyko, by tylko ją obronić. Grupie przewodniczy nie kto inny, jak Mikael.
Lisbeth jest zamieszana w sprawę państwową - przez ojca, byłego radzieckiego agenta. Ze względu na rodziciela jej życiem kierowała tajna organizacja. To z ich decyzji spędziła dzieciństwo w psychiatryku. Teraz ma okazję się im odwdzięczyć.Wchodzimy na salę sądową, gdzie dowody Lisbeth miażdżą oskarżenia. Co dalej?

Cała książka to szukanie. Kto, co, jak, gdzie. Świadkowie umierają, "Millennium" szykuje historię o tajnej organizacji ścigającej Salander. Życie Mikaela jest zagrożone.
Nie wiem, po co autor wplótł wątek nowej pracy Eriki, redaktorki (byłej) Millennium. To było kiepściutkie, zbędne, tylko przedłużało.Oprócz tego kolejną wadą jest relacja Mikael - Lisbeth. Nie chce ujawniać tego faktu (wstrętnego, uderzającego w czytelnicze serce, powodującego nienawiść do Mikaela).Ci co czytali, wiedzą. I nie wiem jak Wam, ale mnie to się nie podoba i to nawet bardzo.Liczyłam na...inne zakończenie tego, co łączyło tych dwoje.
Po ukończeniu "Zamku" zaczęłam się zastanawiać nad całą serią. Wiem, wiem. Był zachwyt, były okrzyki chwały. Ale teraz dochodzę do wniosku, że to Lisbeth tak przyciąga. Nie ma nic takiego powalającego w tych książkach. Gdyby nie ona, historia by się posypała. Nie ma spójności - pierwszy tom o Mikaelu i Vangerach, kolejne o losach Lisbeth. No i w końcu - żadnych gwałtownych ruchów autora = żadnych szczególnych emocji.

Książka jakich wiele, czy najlepsza z kryminalnych sag? Dla Lisbeth warto przeczytać wszystko. Będę miło wspominać te lektury - Wam pozostawiam wybór.