Zalotnice i wiedźmy recenzja



 „Bo miłość to taki najwspanialszy prezent, który ma wartość tylko wtedy, kiedy się go dostanie bez okazji. Nie da się jej kupić, wygrać, wywalczyć ani na nią zasłużyć.”

Chyba naprawdę potrzebuję zmian czytelniczych, ostatnie kryminały i ciężkie thrillerów trochę weszły mi na głowę. Długo nie wiedziałam, co chcę przeczytać. Sięgałam po książki i zaraz je odkładałam, aż trafiłam na Sekret dziedzictwa – tom pierwszy skradł moje serce, a w drugim się zatopiłam. Tom trzeci i czwarty już do mnie idą, nie wiem jak wytrzymam do tego czasu!

Zalotnice i wiedźmy to kontynuacja losów Asi – w końcu przejrzała na oczy i wie, że jej drugie małżeństwo nie jest do odratowania. W tym tomie polubiłam ją, stała się dojrzalsza, pewniejsza siebie i w końcu pokazuje charakter swoich prababek – szczególnie w stosunku do swojego pierwszego byłego męża Julka. Jak w poprzedniej części średnio jej kibicowałam, tak w tej trzymałam mocno kciuki za Aśkę, jej nowych przyjaciół i być może nową, fascynującą miłość.

Okładka nam mówi, że to książka o miłości, pasjach życiowych i wielkiej tajemnicy. Zgadzam się z tym – ta książka jest przepełniona miłością, pożądaniem, ale także smutkiem, żalem i śmiercią. Szczególnie, gdy wspomnimy losy prababek Joanny. W tej części również z zapartym tchem czytałam losy Róży, Sofie, Marii… Losy Olimpii również były interesujące! Podobało mi się z jaką łatwością autorka wplotła w losy kobiet mężczyzn, których znamy z kart historii. Połączenie wydarzeń historycznych, jak np. epidemia dżumy z fikcją literacką naprawdę dobrze wypadło.

Nie mogę się doczekać kolejnych części. Jestem ciekawa dalszych losów prababek, a także losów Asi i Kemala. Dorasta też Kamila, więc liczę, że co raz więcej będzie kolejnej z rodu.

Jak wcześniej miałam problem, żeby się wczuć w fabułę, ponieważ jest to głównie strumień świadomości, forma pamiętnika, tak w tej już przywykłam do tej formy narracji i nie wyobrażam sobie, żeby Sekret dziedzictwa był napisany w inny sposób.

Ta saga to moja nowa ulubiona saga z gatunku książek „comfort”. I przyznaję bez bicia, że dzięki wspomnieniom o przodkiniach, zaczęłam czytać (a raczej słuchać) kolejną sagę, tym razem Stulecie winnych. Coś czuję, że rok 2024 będzie sagami czytany!