Zakręt recenzja

Hm…

Myślę, że ta książka to totalnie zmarnowany potencjał na fajną powieść. Książkę wręcz zabijają makabrycznie szczegółowe opisy wszystkiego: prania, spotkania służbowego, hotelu, pokoju hotelowego czy spędzania czasu z dziećmi.

Trudno mi powiedzieć o czym naprawdę była fabuła, co było w niej głównym wątkiem. Blurb zapowiadał coś w rodzaju kryminału ale była to raczej typowa obyczajówka z zalążkiem wątku kryminalnego. Wszystkiego było po trochu. Na pierwszy plan zdecydowanie wysuwa się tutaj życie prywatne i praca głównej bohaterki (perypetie z niezadowolonym podopiecznych czy nieudana próba samobójcza innego podopiecznego, której poświęcono dużo miejsca, a w konsekwencji nie miała ona żadnego znaczenia dla fabuły).
Na początku nie dzieje się nic. Dosłownie. Autorka z dużym zapałem przedstawia codzienność Joanny. Dowiadujemy się wszystkiego o niebezpiecznej pracy kuratora sądowego, jej koleżankach i kolegach z pracy, nudnym i pełnym rutyny małżeństwie, prasowaniu i segregowaniu prania przed włożeniem do pralki, perypetiach z dziećmi i szczegółach wyjazdu służbowego (dosłownie „szczegółach” bo skrupulatnie omówiono kto z kim siedział, podano nazwiska, stopnie służbowe i jednostki macierzyste oraz, że czytnik wisiał za plecami okręgowych. Poważnie? To takie istotne?). Ot, typowe życie przeciętnej Polki i nie ma w tym nic nadzwyczajnego. Wiemy nawet co bohaterka czyta: „Sitwa” Pauliny Świst. Przyznam, że ten wtręt był nieco sztucznie wpleciony w fabułę. Nie wiem co to miało na celu? Czy to jakiś deal z wydawnictwem, czy też próba zareklamowania powieści koleżanki po piórze celem przypodobania się wydawcy. Jakoś mi to nie leżało, szczególnie że książki obu Pań wydało to samo wydawnictwo. Ponadto Autorka użyła w swojej powieści określeń „chlor” i „bladź”, które są typowe właśnie dla twórczości Pauliny Świst. Przeczytałam wszystkie książki p. Pauliny i wielokrotnie spotkałam się w nich z tymi określeniami używanymi pod adresem określonego rodzaju kobiet i w podobnym kontekście używa ich p. Sandra. Nie wiem czy to dobrze czy źle. Ja, jako czytelnik, wolałabym żeby Autorka wypracowała sobie własny styl, a nie powielała innych.

Cokolwiek zaczyna się rozkręcać około 18, 19 rozdziału, czyli mniej więcej w połowie książki.
To, czego zdecydowanie zabrakło mi w tej książce to emocje. Takie przez duże E. Ja nie czułam tam niczego. Przykrości nie wydawały się jakoś szczególnie dojmujące, żal nie wyglądał na zbyt długo przeżywany, a namiętność i pożądanie nie kipiały. Nie było wzlotów i uniesień. Poziom emocjonalności fabuły był bardzo wyrównany, odpowiedni bardziej dla reporterskiej relacji niż powieści.

Zaletą tej książki jest niewątpliwie fajny (choć niewykorzystany) pomysł na fabułę, lekki styl i krótkie rozdziały.

Ale przeczytajcie i oceńcie sami.