Zakonnice odchodzą po cichu recenzja

Dzięki szumowi medialnemu wokół tej książki oraz bardzo pozytywnym recenzjom byłam ogromnie ciekawa tej pozycji.
Niestety to lekturze muszę stwierdzić że to jedno z większych czytelniczych rozczarować tego roku.
Marta Abramowicz miała ciekawy pomysł, dużo chęci i nie wątpię iż włożyła w książkę mnóstwo energii aby dotrzeć do jakichkolwiek informacji, ale to co trafiło do moich rąk trudno nazwać pozycją, która przybliża nam temat związany z życiem zakonnym i porzucaniem habitu przez zakonnice.
Kończąc lekturę w sposób błyskawiczny (liczba pustych stron oddzielających od siebie rozdziały, marginesy i wielkość czcionki potraktowałam jako kpinę z czytelnika) nieodparcie miałam wrażenie że mam do czynienia z czyjąś pracą magisterską którą trudno będzie obronić na ocenę wyższą niż trójka.

We wstępie autorka wspomina iż podstawowym problemem z jakim się stykała był mur milczenia byłych sióstr zakonnych które nie chciały opowiadać o swoim życiu w zakonie i poza nim. Wielu wybitnych badaczy tematu z tytułami naukowymi podchodziło do tego tematu ale z racji ogromnego oporu środowiska i braku wystarczającego materiału nie zdecydowało się na publikację żadnej książki dotykającej tego zagadnienia.
Nie wiem czy Pani Marta Abramowicz miała już podpisaną umowę z wydawnictwem czy też napisanie tej książki było jej obsesją ale mimo braku wiarygodnych materiałów zdecydowała że książka powstanie.

To co rzuca się w oczy od razu to to, że brak tu treści. Miedzy stronicami hula wiatr. Mimo wysiłków autorki nie udało jej się przebić muru milczenia. Nawet byłe zakonnice, które zdecydowały się na rozmowę opowiadają zdawkowo, wiele rzeczy przemilczając.
Co więc robi Pani Marta Abramowicz: kombinuje co by tu jeszcze umieścić w tekście aby jednak jakąś objętość miał.
Pojawiają się więc rozmowy z braciami zakonnymi, odwołania do wcześniejszych prac badaczy i ich artykułów, jest i kazanie i tabelki z danymi mówiącymi o między innymi o ilości powołań itp.
Jak nic praca magisterska ambitnego studenta który w połowie zorientował się że nie ma praktycznie żadnych danych na których może oprzeć swoje wywody naukowe i zaczyna "szyć".

Uważam, że zamiast książki, na którą po prostu było jeszcze za wcześniej, mógł powstać solidny artykuł do jakiegoś tygodnika.
Temat jest ważny, ale nawet najbardziej wnikliwy reporter nic nie zrobi jak jego rozmówca milczy. Doceniam wysiłek autorki ale efekt jej pracy bardzo mnie jako czytelnika rozczarował.