Zaklęta w ciszy recenzja

Okładka, która przyciąga, te piękne oczy nas czarują, wabią, a to tylko preludium, do tego, co kryje cała książka.
Jest to przepiękna opowieść, której fabuła jest osadzona w wiek XIX, a która kryje wiele ważnego przekazu. Urszula Gajdowska otwiera nam oczy na kluczowe tematy życiowe, na istotne sprawy ludzi, którzy są wokół nas, a których my zwyczajnie nie rozumiemy. Krok po kroku w sposób prosty i zrozumiały przeprowadziła nas przez zawiłości życia, pokazuje nam trudności, z jakimi musi się mierzyć dziecko dotknięte mutyzmem wybiórczym.

Porywająca historia Evie Wood, która zmuszona była z życiem brać się za bary, która musiała nauczyć się walczyć z zaburzeniami lękowymi, pokonać fobię milczenia, strach przed mówieniem w obecności nieznanych ludzi. Los nie był dla niej łaskawy, ale w pewnym momencie, na jej drodze stają ludzie o złotym sercu.
Autorka w sposób bardzo obrazowy pokazuje nam zwyczaje w XIX wiecznej Polsce. Świeckie rytuały i tradycje, które były kultywowane w okolicy Bożego Narodzenia i Nowego Roku w dawnym Królestwie Polskim. Niektóre z nich, celebrowane są do dziś, choć dawno już zatraciły swój magiczny charakter, stały się barwnym reliktem przeszłości.

Życie towarzyskie wyższych sfer w XIX wieku było podporządkowane konwenansom, tu każdy musiał znać zasady savoir-vivre. Obłuda klasy wyższej, uprzedzenia, których nie byli w stanie się wyrzec, wobec klasy biedniejszej, wobec dzieci urodzonych z nieprawego łoża. Aranżowane małżeństwa, udawane relacje małżonków, bo tu żeniły się ze sobą tytuły i majątki, uczucia nie miały żadnego znaczenia.

,,Zaklęta w ciszy'' dzięki tej cudnej opowieści, mogłam przenieść się w czasy mojego dzieciństwa. Gdy całą rodziną ubieraliśmy choinkę, śpiewaliśmy Kolendy. To był okres, w którym śnieżna aura zawsze dopisywała i w Święta BN tato organizował kulig i zabawę w śnieżki. Natomiast mama dbała o suto zastawiony stół i ta celebracja wspólnego uroczystego obiadu.
Historia, która skradała me serce, koniecznie musicie ją przeczytać.