Zaginiony symbol recenzja

Z wielkim sercem czekałam na tę powieść. Jak każdy fan/miłośnik książek Browna czekałam z utęsknieniem na najnowsze dzieło Browna. I teraz, gdy w końcu się doczekałam, uczucie mam jedne – rewelacja!
Zaczynając od początku – znów mamy Roberta Langdon’a, którego ja osobiście uwielbiam. Zawsze fascynowała mnie ta jego miłość do świata minionego oraz wiedza o symbolach. To, ile wiedział o najróżniejszych kryptogramach, symbolach itp. zawsze napawało mnie zdumieniem i fascynacją – to wiedza bliska memu sercu. Tak więc i ta książka jest bliska memu sercu, mamy pościg, mamy zagadkę, mamy kilka godzin na jej rozwiązanie, napięcie i mamy ogromną ilość wiedzy! To jest przeważającym plusem.
Wszystko dzieję się w ekspresowym tempie, a wiedza jaką otrzymuje czytelnik jest tak spora, że nie zdziwię się jak pominę kilka istotnych informacji historycznych. Jednak wiem, że to co jest prawdą w tej książce, długo zapadnie mi w pamięć – np. noetyka, o której mam ogromną chęć poczytać, stolica USA – Waszyngton, koniecznie muszę poznać historię tego miasta od XIX wieku. To i inne ciekawostki zapadną mi w pamięć i zmuszą do dużych poszukiwań, które mam ochotę zacząć jak najszybciej.
Owszem, znajdzie się w tej książce kilka – dziwnych – rzeczy, ale przy moim zachwycie ma to małe znaczenie. Zacznę od kobiety, Katherine, która towarzyszy Robertowi. Powtarza się motyw z poprzednich części, jakaś kobieta mu pomaga i towarzyszy, jest ostoją i jedną z nielicznych osób, którym w tym momencie można ufać. I minus, taki malutki, ale zawsze – literówka. No proszę, w takim nakładzie, przy takiej poczytalności, literówka ?!
Jednak patrząc na to, jak książka mnie wciągnęła, jak będąc na 400 stronie nadal nic nie wiedziałam, książka zostaje bardzo, bardzo pozytywnie oceniona. Uważam, że ani trochę nie zabrakło w tym Browna jak i Langdona. Było wszystko – napięcie, tajemniczość, pościg, wątpliwości, symbole i zagadki.