Zaginiona recenzja

Sarah Mason ambitna i nieustępliwa pani prokurator od siedmiu lat walczy z codziennością i próbuje żyć, chociaż nie ma na to najmniejszej ochoty. To właśnie przed laty jej 5-letnia wówczas córeczka Lexie zaginęła w trakcie pikniku, w parku. Mimo usilnych poszukiwań zakrojonych na szeroką skalę, prowadzonych zarówno przez policję, jak również na własną rękę przez matkę dziewczynki, dziecka nie udało się odnaleźć. Od tamtego czasu zrozpaczona Sarah wielokrotnie widziała Lexie w snach, a czasami również na jawie… chociaż jak się za każdym razem okazywało, był to tylko wytwór jej wyobraźni.
Pewnego dnia, Sarah staje się przypadkowym świadkiem napadu rabunkowego na sklep spożywczy. Padają strzały… kobiecie udaje się uniknąć śmierci, jednak tuż po zaistniałych wydarzeniach, będąc już w domu, odbiera telefon... W słuchawce słyszy przerażony głos swojej córki, która prosi, aby mama zabrała ją do domu. Powracają wszystkie koszmary, z którymi nasza bohaterka od kilku lat stara się uporać. To zdarzenie ponownie burzy cały jej świat. Niestety ze względu na to, iż w przeszłości zdarzało się, że Sarah zgłaszała „fałszywe alarmy” dotyczące tego, że widziała swoją córkę, w tej chwili stróże prawa nie dają wiary jej doniesieniom, składając wszystko na karb stresu związanego z przeżytym napadem.
Jedyną osobą, która od początku niezmiennie wspiera kobietę, jest jej przyjaciel Jake Hogan, były agent FBI. I chociaż mężczyzna, jak większość ludzi, którzy byli zaangażowani w poszukiwania Lexie, ma wątpliwości czy dziewczynka w ogóle jeszcze żyje, stara się wspierać Sarę tak jak potrafi.

Czy jeden pocałunek, może zmienić relacje tych dwojga? Czy kolejne zaskakujące wydarzenia i nowe ślady naprowadzą udręczoną i cierpiącą do granic możliwości matkę, na ślad zaginionej córki? A może ktoś usiłuje doprowadzić Sarę do szaleństwa i utraty rozumu? Nic już nie powiem, ale przyznaję, że książka trzymała mnie w napięciu do samego końca. Kiedy zaczęłam ją czytać, nie mogłam przestać, dopóki nie zobaczyłam ostatniej strony.