Zabójca szwoleżerów i inne opowiadania recenzja

Książka "Zabójca szwoleżerów i inne opowiadania" zaczyna się bardzo obiecująco opowiadaniem pod tytułem "Modlitewnik dla Anny". Jako agnostyk od dawna nurtuje mnie pytanie czy niebo faktycznie byłoby miejscem, do którego chciałabym trafić po śmierci, gdybym była oczywiście osobą wierzącą. Wydaje się miejscem nudnym, niepozwalającym się rozwijać i budować własnej tożsamości. Z drugiej strony podczas życia indywidualność może i jest bardzo ważna dla pojedynczej jednostki, ale w społeczeństwie buduje podziały i jest przyczyną konfliktów... Dalej niestety było gorzej. Żadne opowiadanie, od drugiego włącznie, nie zainteresowało mnie na tyle, aby się nad nim pochylić i zanalizować treść.

Niestety muszę napisać, że ta książka była dla mnie wyjątkowo męcząca. Miałam wrażenie, że te prawdy ukryte, motta opowieści są w większości znane tylko autorowi. Widziałam komentarze od innych czytelników, że muszą dorosnąć, aby zrozumieć a ja już wiem, że nie dorośniemy do zauważenia tego co autor chciał nam przekazać, może po zgłębieniu wiedzy, w której się porusza, ale też niekoniecznie. Pomimo to, że ten tytuł jest bardzo krótki a budowa i czcionka pozwala na sprawne poruszanie się oczami po tekście to i tak czytałam ją bardzo długo i przymuszałam się do lektury. W pewnym momencie myślałam, że zrezygnuję, ale dotrwałam do końca. Nie poleciłabym żadnej osobie, która nie czuje się w połowie poetą albo artystą, albo nie zna się na literaturze, historii czy sztuce. Opis na okładce zwiastuje zaskoczenie i zauroczenie humorem. Niestety nic z tego nie doświadczyłam, chyba że mówimy o negatywnym zaskoczeniu, bo miałam nadzieję na lekturę, która pobudzi mnie do refleksji a takiej nie otrzymałam. Z bólem serce muszę dać bardzo niską ocenę, bo dawno nie czytałam książki, która tak zawiodła moje oczekiwania.