Łut szczęścia recenzja

Kiedy przeczytałam “Przegwizdane” wiedziałam, że z autorką zaprzyjaźnię się na dłużej. Kiedy zobaczyłam, że Wydawnictwo Sonia Draga wydała „Łut szczęścia” kupiłam bez chwili zastanowienia z nadzieją, że Aurélie Valognes mnie nie zawiedzie, że będzie tak dobrze jak poprzednio. Było 😊

Jean jest marzycielem, chodzi z głową w chmurach, nic dziwnego, że przewraca się jak długi na każdym napotkanym na swojej drodze kamieniu. Nigdy jednak nie płacze, wmawia sobie, że nie boli. Ma tylko sześć lat, kolana szybko się zagoją. Jean jest szczęśliwym dzieckiem, kocha swoją mamusię i tatusia, choć tego drugiego nie widuje zbyt często. Mama jest najlepszą przyjaciółką, kompanem do wszystkiego. I tak ładnie pachnie.

Aż nadchodzi wieczór, gdy mama budzi Jeana ze snu w środku nocy. Mama pakuje mu białą walizeczkę z naklejkami Disneya. Jest zła, smutna i zdeterminowana. Odchodzi od swojego męża, postanawia wziąć życie w swoje ręce i zabiera ze sobą Jeana. Zanim jednak zacznie to nowe życie, ktoś musi się zaopiekować jej synkiem. Jean zostaje u babci i jeszcze nie wie, że w ten lipcowy dzień 1968 roku jego życie zmieni się całkowicie.

Babcia Lucette nie okazuje uczuć, bywa szorstka w obejściu, ale Jean wie, że ma do niego słabość. Babcia jest trochę jak czarodziejka: udaje jej się zmienić jajka w naleśniki a mąkę i cukier w ciasto.

Lucette musi całkowicie zmienić swoje życie, aby dostosować je do wymogów sześciolatka. A ten nie daje jej chwili wytchnienia, zadając jedno pytanie za drugim, i kolejne, i następne. Docierają się, uczą się żyć pod jednym dachem, czerpiąc radość ze swojego towarzystwa i małych codziennych przyjemności. Jedno tylko stoi na przeszkodzie do pełni szczęścia. Jean tęskni za mamą, a ta, poza jedną pocztówką, nie daje znaku życia. Czy zawinił? Czemu mama nie wróciła? Przecież mieli zacząć razem nowe życie w Paryżu.

To była bardzo przyjemna lektura, zabawna, ale też refleksyjna i kojąca. Mam szczerą nadzieję, że pokochacie ją tak samo, jak ja.

Na koniec jeszcze jeden cytat, który utkwił mi w głowie:

Bardzo to niesprawiedliwe, kiedy osobą zabierającą ci kawałek serca jest własna matka…