Zabawa w chowanego recenzja

Jack Ketchum "Zabawa w chowanego". 

Dan - bohater powieści ale takze narrator. Opowiada o swoich losach, przeżyciach. O tragedii, jaka go spotkała. Będąc młodym, pracowitym człowiekiem poznaje trójkę bogatych przyjaciół, którzy przyjeżdżają na letnie ferie do Dead River. Nawiązanie z nimi kontaktu nie jest trudne, a wręcz przeciwnie. Szybko też zakochuje się w Casey. To dlatego dostał klapki na oczy. Przestał myśleć racjonalnie. Gdy grupa przyjaciół wpada na pomysł z pozoru głupiej zabawy w chowanego w opuszczonym domu, zgadza się. Chociaż ma wątpliwości. Tym bardziej, że opuszczony dom zyskał miano nawiedzonego. I ta właśnie zabawa - przygoda - stała się czymś strasznym, nieopisanym, wstrętnym. 

Do połowy nie mogłam się przełamać. Jak dla mnie za długi wstęp, za dużo obyczajówki. Trochę mnie nudziło, bo przecież miał być przerażający horror... Ale spiełam się w sobie i twardo czytałam. No i dotarłam w końcu do tego momentu! Druga połowa książki to prawdziwa okropność. Opis całej zabawy w chowanego. Opis domu. A także piwnicy i tego, co w tej piwnicy się znajduje. To wszystko sprawiło, że czytałam z taką trochę przerażającą ciekawością. Pomimo, iż nie trudno było mi się domyśleć jak to wszystko się skończy, był ten dreszcz. Dreszcz emocji, jaki towarzyszy czytaniu dobrego horroru. Momentami powieść bardzo brutalna, wyrazista. Nie radziłabym czytać podczas jedzenia...

Podsumowując. Po małym rozczarowaniu początkiem  stwierdzam, że to naprawdę dobra książka. Choć krótka. Dla mnie za krótka. I gdyby nie część obyczajowa byłaby wręcz świetnym horrorem. Horrorem, ale nie z elementami nadprzyrodzonymi. Po prostu horrorem, który mógłby przytrafić się każdemu z nas, przez własną głupotę, ciekawość i oczywiście chęć wpisania się w łaski znajomych. 

Czy polecam? Jasne, jak zawsze. Chętnie poznałabym opinie innych. A wiadomo, każdy ma inny gust.