Kaiken recenzja

W Paryżu dochodzi do serii brutalnych morderstw na kobietach w ciąży. Oficer policji Oliver Passan ma już swojego podejrzanego, jednak problemy wynikające z prowadzenia śledztwa, uniemożliwiają zatrzymanie go w areszcie.
W między czasie Passan przechodzi przez trudny rozwód. Wzajemne pretensje i oskarżenia, utrudniają oficerowi dostrzec niebezpieczeństwo, czyhające za rogiem jego domu.

„Urodziłem się pod znakiem obrzydzenia i odrzucenia. Wyrosłem w potoku obelg i plugastwa. Podobnie jak u Chrystusa nieszczęście wykuło moją wielkość. Męczeństwo wywyższyło mnie i postawiło na nogi. Jestem jednością. Jestem ogniem i pokojem. Śmiercią i wybawieniem…”

Jest to moje pierwsze spotkanie z autorem i jestem pełna mieszanych uczuć. Powieść jest świetnie napisana, jednak momentami nudnawa i męcząca. Były chwile, kiedy moja ciekawość mogłaby sięgnąć księżyca, jednak po kilkunastu stronach przychodziły też momenty nudne, nic nie wnoszące do sprawy.
Główni bohaterowie byli ogromnie irytujący. Głupi i zadufany Passan oraz hipokrytka Naoko – zamiast przybliżać mnie do tej fikcyjnej historii, jedynie odrzucali. Co do kultury japońskiej, to wierzę, że jest bardzo ciekawa, jednak autor nie potrafił tego zużytkować na własną korzyść.
Powieść jest brutalna i pełna zaskakujących zwrotów akcji, jednak jako całość wypada przeciętnie.