Wyznaję recenzja

" Wyznaję” katalońskiego pisarza Jaume Cabré to powieść wymagająca większego skupienia i uwagi, ale również, czasu, gdyż autor stworzył dzieło ze wszech stron obszerne. Jego wielkość nie polega tylko na ilości stron, choć jest ich wiele, ale przede wszystkim, przytłacza wielowątkowością i przeskokami w czasie. Niektóre wydarzenie sięgają piętnastego wieku, ale zdecydowana większość toczy się w dwudziestym wieku, a więc okresie, który łatwiej jest mi zrozumieć.

Podczas czytania wydarzenia zmieniają się płynnie, niemal niezauważalnie. Raz wybieramy drewno na skrzypce, innym razem z mnichami przemierzamy klasztorne korytarze, po to, aby za chwilę trafić do obozu w Auschwitz, albo uczyć się języków i podążać za marzeniami. Rozstrzał jest olbrzymi i choć wszystko to ze sobą łączy się w spójną całość, to przypomina trochę kostkę Rubika. Jest to historia, nierozerwalnie połączona i spójna, jednak tak odległa i o różnym kolorycie i mocy. Trudno odgadnąć które wydarzenia stanowią właściwy początek i czy w ogóle powinno się jego doszukiwać.

Książka przypomina trochę spowiedź, a trochę pamiętnik spisany dla kogoś, a być może dla samego siebie, aby u kresu życia pamiętać, lub uzyskać rozgrzeszenie za życie, które nigdy nie było idealne.

Adrian próbuje odnaleźć samego siebie, własną tożsamość, oraz rozwikłać rodzinne tajemnice. Jako dziecko podsłuchiwał ojca, ale był zbyt młody, aby zrozumieć pewne zagadnienia. Wychowywany bez miłości jedynie w obowiązku. Ojciec, za młodu porzucił sutannę, ożenił się i został znanym antykwariuszem, ale od niego oczekiwał, że zostanie wielkim humanistą znającym dziesięć języków. Jego matka widziała go jako znakomitego skrzypka. Nikt nie pytał chłopaka kim chce zostać w przyszłości.

Narracja prowadzona jest pierwszoosobowo, gdy głos zabiera Adrian. W chwili, gdy poznajemy historię sprzed lat, narracja zmienia się w trzecioosobową.

Po przeczytaniu tej powieści dochodzę do wniosku, że wszyscy bohaterowie, to tak naprawdę, ludzie skażeni genem zła, pragnący za wszelką cenę coś dla siebie ugrać, bez względu na cenę. Otoczeni pięknymi rzeczami, chcą czegoś więcej, dlatego kradną, wyłudzają, mordują, przepłacają, oraz manipulują innymi, w gruncie rzeczy sami stają się ofiarami własnych czynów.

Polecam „Wyznaję” Jaume Cabré, pomimo że książka może czasami męczyć i wymagać od nas większego skupienia.